Jak dotąd to najsłabsza część cyklu Mroczna Wieża jaką przeczytałem. Niestety. Na początku zapowiada się ciekawie, w niewielkim miasteczku Calla Bryn Sturgis trwa narada jak przygotować się na najazd Wilków, który ma miejsce co dwadzieścia kilka lat czyli mniej więcej co jedno pokolenie. Wilki to istoty, które przybywają w maskach wilków i naciągniętych na głowę zielonych kapturach. Poruszają się zawsze na szarych koniach. Jaki jest cel ich wizyty w miasteczku? Otóż raz na pokolenie zabierają z wioski wszystkie małe dzieci, które wracają potem w postaci pokurów, istot upośledzonych umysłowo. Mieszkańcy wioski postanawiają zewrzeć szyki i po raz pierwszy stawić czoło napastnikom. Pomóc ma im w tym ka-tet Rolanda. Trwają przygotowania.
Jak już wspomniałem nie porwało mnie przy „Wilkach z Calla.” Męczyłem tą historię bardzo długo. Mamy tu natłok różnych mniej lub bardziej znaczących faktów, niekończące przygotowania i krótkie opowieści, które według mnie ratują tą książkę. Pojawia się też stary dobry znajomy z „Masteczka Salem” ojciec Per Callahan i głównie dzięki jego opowieściom „Wilki..” nabierają jako takich rumieńców. Mój zachwyt jest jednak umiarkowany, bo wiem, że pisarza stać na więcej co pokazał chociażby w poprzedniej części (Czarnoksiężnik i kryształ). Plus za wiadomość o tym co czyni książkę wyjątkowo cenną (autograf autora, egzemplarz z błędem w druku, niski nakład-to tak dla dociekliwych). Podsumowując nie jest źle, ale mogłoby być lepiej. Ocena dobra.

Jak dotąd to najsłabsza część cyklu Mroczna Wieża jaką przeczytałem. Niestety. Na początku zapowiada się ciekawie, w niewielkim miasteczku Calla Bryn Sturgis trwa narada jak przygotować się na najazd Wilków, który ma miejsce co dwadzieścia kilka lat czyli mniej więcej co jedno pokolenie. Wilki to istoty, które przybywają w maskach wilków i naciągniętych na głowę zielonych...