"Szukając Alaski" to była pierwsza książka Johna Greena jaką przeczytałam i niestety lekki zawód. Owszem dobra książka dla nastolatków, na pewno świetna przeciwwaga dla wampirów i wilkołaków.
Tutaj sprawa ma się inaczej. Chylę czoła przed autorem za jego sposób przedstawienia tej historii nastolatków chorych na raka.
Delikatność, dojrzałość i prawda przebija ze stron książki. Nie ma napuszonego stylu, patosu, są chłopak i dziewczyna, Hazel i Augustus, którym przydarzyło się nieszczęście zachorować na raka.
Zdarzyła im się też piękna i dojrzała miłość, jak zdarza się niewielu. Starają się przeżyć jak najwięcej szczęśliwych chwil w czasie, jaki im pozostał.
Książka na pewno wyróżnia się na tle innych: sposobem prowadzenia narracji, wszechobecną ironią, uderza próba zachowania normalności za wszelką cenę. Wątek miłosny jest bardzo delikatny, a sex jeszcze delikatniejszy.
Piękna i smutna historia, trudno po przeczytaniu ochłonąć i to świadczy o znaczeniu tej książki.
Na koniec dodam jeszcze, że urzekło mnie nawiązanie do Szekspira i inne wstawki z literatury. Wielką przyjemność sprawia oczytanie autora i jego delikatna zachęta do sięgnięcia po inne poważniejsze pozycje literackie.

"Szukając Alaski" to była pierwsza książka Johna Greena jaką przeczytałam i niestety lekki zawód. Owszem dobra książka dla nastolatków, na pewno świetna przeciwwaga dla wampirów i wilkołaków.
Tutaj sprawa ma się inaczej. Chylę czoła przed autorem za jego sposób przedstawienia tej historii nastolatków chorych na raka.
Delikatność, dojrzałość i prawda przebija ze stron...