Książka ma swoje mocne i słabe strony. Między oczywiste plusy można włożyć opisy technik kryminalistycznych, a badanie osmologiczne - pierwszy raz o nim słyszę, a sprawa ciekawa i fajnie zbudowany wokół niej główny wątek książki. Postaci uszyte są całkiem zgrabnie. Szczególnie do gustu przypadł mi ksiądz Marcin, Łucja i Słoń. Główna bohaterka - jak dla mnie za jałowa, ale może inni ją polubią. Policjant Duchnowski - fajna wizja polskiego policjanta. Styl w jakim napisana jest książka może nie powala, ale na pewno jest rzetelny i nie urąga standardom. Zachowana jest równowaga między opisem świata przedstawionego, a dziejącą się akcją, co dla mnie jest bardzo ważne (lanie wody nie jest fajne). Największym dramatem tego dzieła jest chaos kompozycyjny. Przeskakujemy z jednego bohatera do drugiego w sposób troszkę nieobliczalny i powodujący dyskoncentrację. Rozumiem plusy tego typu narracji, ale tutaj zamiast zalety stało się to wadą, poprzez złe zgranie tego wszystkiego. No i największa chyba wada - brak petardy. Książka kryminalna powinna trzymać w napięciu, mierzwić w oczekiwaniu na finał - a tutaj niby to było, ale bez jajca i jakoś tak skończyło się to szaro i buro. Czuć w tej książce, że to taki wstęp do kolejnych tytułów, takie zapoznanie się ze światem, w którym będziemy się poruszali w następnych częściach sagi. Może dlatego zabrakło tego jaja i kropki nad i? Czułem się jakbym czytał wprowadzenie do czegoś większego. Zobaczymy po następnych częściach.

Książka ma swoje mocne i słabe strony. Między oczywiste plusy można włożyć opisy technik kryminalistycznych, a badanie osmologiczne - pierwszy raz o nim słyszę, a sprawa ciekawa i fajnie zbudowany wokół niej główny wątek książki. Postaci uszyte są całkiem zgrabnie. Szczególnie do gustu przypadł mi ksiądz Marcin, Łucja i Słoń. Główna bohaterka - jak dla mnie za jałowa, ale...