Miło doznać pozytywnego zaskoczenia po lekturze letnich i nacechowanych negatywnie opinii - że wulgaryzmy, że epatowanie brutalnością, że seksizm. Może i ta powieść jest brutalnie naturalistyczna, ale na pewno nie jest prostacka. Jest wulgarna, ale to tylko jeden z jej odcieni; jest trochę jak nieprzyjemnie ciężki i szorstki, czarny kamień, który okazuje się pięknie opalizować.

Pod brutalnymi, wręcz drastycznymi treściami daje się zauważyć staranny, dopracowany styl, nader przyjemnie smakujący wybornymi powieściami klasycznymi. Jest szczypta poezji i dziwnych snów. Są mocne emocje i senna, ale poruszająca refleksja, gdy już krew ostygnie na tym całym zlodowaciałym śniegu odległej Północy. Nie brak wciągających fragmentów, ale i czasu dla przystanięcia w miejscu, aby móc dostrzec niezwykłość krajobrazu i okoliczności. Opisy są szczegółowe, ale nie "przeszczególizowane" (au, gdybym miała bogatszy słownik, użyłabym jakiegoś prawdziwego przymiotnika, a nie spontanicznego wymysłu, który wygląda tak okropnie w pisowni). I jeszcze ten subtelny sznycik powieści awanturniczej na dokładkę.

Dobre, bardzo dobre. Może Cormac McCarthy to do końca nie jest, ale autor momentami prawie dorównuje mu tempem marszu. Tak jak po powieściach McCarthy'ego, czytelnik ma szansę skończyć lekturę boleśnie zgnieciony psychicznie, ale paradoksalnie jest w tym stanie jakieś wielkie zadowolenie. Mnie to porwało, polecam nie omijać.

Miło doznać pozytywnego zaskoczenia po lekturze letnich i nacechowanych negatywnie opinii - że wulgaryzmy, że epatowanie brutalnością, że seksizm. Może i ta powieść jest brutalnie naturalistyczna, ale na pewno nie jest prostacka. Jest wulgarna, ale to tylko jeden z jej odcieni; jest trochę jak nieprzyjemnie ciężki i szorstki, czarny kamień, który okazuje się pięknie...