Nie jestem fanką fantastyki i chyba nigdy nie będę. Sagę o Wiedźminie zaczęłam czytać tylko dlatego, że pojawiła się w moim domu, bo czyta ją ktoś z rodziny. Postanowiłam też się z nią zapoznać, choć byłam sceptycznie nastawiona i nawet miałam cichy zamiar nie doczytać, gdyby mi się nie spodobało, choć nigdy tego nie robię.
Muszę jednak przyznać, że proza Sapkowskiego zrobiła na mnie wrażenie. Przygody wiedźmina Geralta z Rivii wciągnęły mnie, przykuły moją uwagę zaczęły działać na wyobraźnię.
Sapkowski wykreował świat pełnego magii, potworów, żyjących w nim elfów, krasnoludów, bogów oraz ludzi. Świat ten często podobny jest do naszego. Wiele w nim wojen i ludzkiej podłości, panuje ciągła zachłanność władzy, pieniądza, korupcja.
Do walki z potworami zostali stworzeni wiedźmini - zmutowani ludzie.
Czasami wydaje mi się, że fantastyka to takie przedłużenie dzieciństwa. Wiele znajdujemy tu motywów zaczerpniętych z baśni. Jednak te historie nie są dla dzieci, wiele w nich przemocy i daleko im do naiwnych dziecinnych bajek. Nie ma też morału, ale wiele można dopatrzeć się elementów filozofii czy etyki. Jednak trzeba przyznać autorowi, że podczas czytanie nie to jest najważniejsze. Myślę, że to dobry początek przygody z prozą Sapkowskiego.

Nie jestem fanką fantastyki i chyba nigdy nie będę. Sagę o Wiedźminie zaczęłam czytać tylko dlatego, że pojawiła się w moim domu, bo czyta ją ktoś z rodziny. Postanowiłam też się z nią zapoznać, choć byłam sceptycznie nastawiona i nawet miałam cichy zamiar nie doczytać, gdyby mi się nie spodobało, choć nigdy tego nie robię.
Muszę jednak przyznać, że proza Sapkowskiego...