Nie tylko słowa mogą być bronią, czasem milczenie jest więcej warte.
Gdy Mallory po traumie z dzieciństwa chce rozpocząć nowe życie. Przez trzynaście lat uczyła się, że dźwięk jest czymś złym, że słowa przynoszą ból. Dosłownie. Jednak Mallory nie była w tym sama. Był jeszcze Rider gotowy oddać za nią życie. Jednak wraz z końcem dramatu ich drogi się rozeszły. Jak się okazuje nie na zawsze.

Mam ten sam problem, co w przypadku Hopeless... nie lubię głównej bohaterki. Współczuję jej. Jej dzieciństwo nie było bajką. Ale Ridera też nie. I to sprawia, że obydwoje stoją po dwóch stronach barykady. On skupia się na każdym tylko nie na sobie. Bohaterka skupia się tylko na sobie. Co ona myśli, co ona czuje, czego ona chce, olewając całkowicie innych. Przykładów jest mnóstwo. Kolacja, warsztat... w tych fragmentach najmocniej rzuciło mi się to w oczy.

I tak samo, jak w ,,Hopeless” wszystko uratował facet.

Autorka dotknęła bardzo trudnego tematu. Czy mu podołała? Nie do końca. Przypuszczam że książka bardziej by mi się podobała była o połowę krótsza. Są w niej momenty, które naprawdę wciągają, ale są I takie (I tych jest niestety sporo), które po prostu nudzi. Chwilami miałam nawet wrażenie że autorka sama chciała już skrócić akcje, przez co niektóre sytuacje I reakcje nie są do końca adekwatne z tym, co czytałam dwie minuty wcześniej. Coś w stylu „nic się nie stało idziemy dalej”.

Co więcej, autorka wykorzystała znaną mi już (z milion razy wymienionej już¿ tu książki) metodę dawkowania czytelnikowi fragmentów przeszłości głównej bohaterki. I to też według mnie się jej nie udało. Do końca książki mamy tak szczątkowe informacje na temat przeszłości głównej bohaterki że w pewnym momencie straciłam cały główny wątek związany z traumą. Bywa. Jednak podobało mi się końcowe rozwiązanie sytuacji. Pokazanie że Ci którzy udają najsilniejszych mogą być najsłabsi. Mega plus za to/

Co mnie zdziwiło bardzo dużo osób uważała, że jest to pierwsza książka tej autorki w klimacie New Adults. Ja znam jej twórczość w tej kategorii pod pseudonimem J. Lynn, I jej serii „Zaczekaj na mnie”, wydanej w Polsce przez wydawnictwo Amber. I wiecie co? Tamte książki bardziej mi się podobały. Autorka w nich miała swój styl. W „Co przyniesie wieczność” za bardzo czułam wpływ Colleen Hoover. Jakbym czytała zwykłą podróbę.

Nie tylko słowa mogą być bronią, czasem milczenie jest więcej warte.
Gdy Mallory po traumie z dzieciństwa chce rozpocząć nowe życie. Przez trzynaście lat uczyła się, że dźwięk jest czymś złym, że słowa przynoszą ból. Dosłownie. Jednak Mallory nie była w tym sama. Był jeszcze Rider gotowy oddać za nią życie. Jednak wraz z końcem dramatu ich drogi się rozeszły. Jak się...