Lipa po całości. O ile poprzednie książki Rettingera „Klasa” i „Sokół” trzymały się jakoś kupy i gatunkowej spójności, to „Talizman” na ich tle wygląda na wypadek przy pracy. Fabularnie mamy tu do czynienia z niezgrabnym połączeniem tandetnej (a czy są inne?) polskiej komedii romantycznej np. ekranizacji prozy Grocholi oraz sztampowego wątku sensacyjno-przygodowego rodem z „Pana Samochodzika i Templariuszy”.
Autor do końca nie może się zdecydować, co ważniejsze – miłosne rozterki bohaterów czy poszukiwanie skarbu. W rezultacie otrzymujemy przesłodzony i przegadany miks obu konwencji, a do tego drętwe dialogi, nadmiar postaci, kiczowate zbiegi okoliczności, rażące stereotypy sklonowane z seriali TVP, a w roli zgniłej wisienki na torcie dostajemy groteskowych włoskich adwersarzy naszych, pożal się boże, Indiana Jonesów. Finał adekwatnie wieńczy „dzieło”, tzn. jest wydumany, sztuczny i urwany – mam tylko nadzieję, że nie z myślą o kontynuacji.
Jak na parodię konwencji książka jest mało zabawna, jeśli zaś parodią nie jest, to wyszła żałośnie. W intencji miała to być zapewne lekka wakacyjna lektura, a wyszedł ciężki, przerośnięty (przynajmniej o 100 stron) zakalec. Nawet wstawki historyczno-wyjaśniające nie ratują tego knota, mimo że miejsce akcji i historyczne tło całkiem interesujące. Była na to szansa, gdyby autor się przyłożył do zebrania materiałów albo poprosił jakiegoś dobrego historyka o pomoc. Nic z tego, możemy tylko obejść się smakiem, a raczej niesmakiem zmarnowanej szansy na dobrą przygodową książkę osnutą na wątkach rodzimej historii i kultury.

Lipa po całości. O ile poprzednie książki Rettingera „Klasa” i „Sokół” trzymały się jakoś kupy i gatunkowej spójności, to „Talizman” na ich tle wygląda na wypadek przy pracy. Fabularnie mamy tu do czynienia z niezgrabnym połączeniem tandetnej (a czy są inne?) polskiej komedii romantycznej np. ekranizacji prozy Grocholi oraz sztampowego wątku sensacyjno-przygodowego rodem z...