No więc nie. I co do książki i co do wrażenia, któremu właśnie nie mogę się oprzeć. Czytając mianowicie tego typu opowieści nie potrafię uciec od imaginacji, przedstawiających fajnego księdza z gitarą w grunge'owej flaneli w otoczeniu pryszczatych chrystusików i brzydkich lasek w sandałkach na rzemyki. Albo młodych misjonarzy w białych koszulach i czarnych spodniach na ulicach dużych miast, z dyskretnymi plecaczkami na ramionach. Tych, co uśmiechnięci, entuzjastycznie koślawą polszczyzną pytają mnie o obecność Jezusa w moim życiu, a w oczekiwaniu na odpowiedź zawisają cali na mych wargach, na głębokim wdechu, żeby pociągnąć rozmowę w kierunku prawdy i światła, niezależnie od tego, jak ta odpowiedź będzie brzmiała. Oazowo-ewangelizacyjne klimaty.
No i to jest taka książka. Wieki sporów teologicznych o scalenie niezwykle niespójnej doktryny wiary, wieki szarpania się najtęższych umysłów i najwspanialszych piór z dramatem egzystencji i przemijalności istoty ludzkiej, po to, by na końcu otrzymać wykładnię godziwego życia z bliźnimi i w wierze, sprowadzającej się do dwóch pojęć: miłości i posłuszeństwa. No zaiste, Coelho to przy Youngu głęboki myśliciel. Gdy pomyśli się o tym, jak bardzo zachwyceni zaprowadzeniem postulowanego porządku byliby wyznawcy islamu, można doznać zmasowanego ataku gęsiej skóry. Cóż, zawsze można liczyć na raj, ten Younga składa się w dużej mierze z uścisków, pocałunków i rozkosznych woni. Nikt nie puszcza bąków (mimo, że wyżywienie jest co najmniej obfite), nikomu nie jedzie z japy, nikt nikogo nie próbuje walić w rogi. Problem tylko w tym, że w konkurencji „raj' też jest współzawodnictwo, islamski wygląda cokolwiek inaczej, a i wyznawców ma nie mniej.
Ulało mi się ironii, być może w nadmiarze, ale od literatury oczekuję, że nie będzie mnie oszukiwać. Coś, co udaje powieść, jest w istocie wykładem ewangelizacyjnym a la amerykańska szkółka niedzielna, tyle, że w technikolorze. A właściwie nie, czarno-białym, pomalowanym komputerowo w landrynkowe odcienie, niczym kiczowate monidła od małomiasteczkowych mistrzów fotografii i retuszu. Mam wrażenie, iż Young nie ma wielkiego pojęcia o cierpieniu, choć prawidłowo rozpoznaje fazy żałoby i stres pourazowy. Pisarzem też jest dość marnym, wielokrotne odbijanie się od wydawnictw dobrze świadczy o pracy redaktorów za Wielką Wodą.
Dwie gwiazdki. Jedna za wydarzenie kulturowe, bo milionowe nakłady o pewnym zjawisku w kulturze świadczą. Jest w człowieku jakaś potrzeba duchowości i jakaś potrzeba oparcia się o proste prawdy. „Chata” daje asumpt do refleksji i nad tą potrzebą i nad jakością odpowiedzi na nie. Druga gwiazdka – biznesowa. Byłoby grubym niedopatrzeniem, gdyby tak popularny kaznodzieja (a w Ameryce jest to zawód powszechnie poważany) chodził bosy i głodny. Nie chodzi. Znaczy, biznes się kręci.

No więc nie. I co do książki i co do wrażenia, któremu właśnie nie mogę się oprzeć. Czytając mianowicie tego typu opowieści nie potrafię uciec od imaginacji, przedstawiających fajnego księdza z gitarą w grunge'owej flaneli w otoczeniu pryszczatych chrystusików i brzydkich lasek w sandałkach na rzemyki. Albo młodych misjonarzy w białych koszulach i czarnych spodniach na...