Najbardziej osobista książka Wojciecha Góreckiego. I nie wiem, czy przez to, ale na pewno najlepsza z całego kaukaskiego tryptyku.

Z ogromną niecierpliwością czekałem na jej wydanie. Snułem fantazje o tym, co i jak Górecki przedstawi. Intrygowało mnie, czemu akurat Abchazji poświęca całą, odrebną książkę.

Z początku byłem rozczarowany. Taka bomba i taka cienka? W dodatku twarda oprawa? No ej... I czemu pozostał taki suchy tytuł roboczy, goła "Abchazja"? Nie podobało mi się to. Nie czułem tej książki, więc zaraz po zakupie trafiła na półkę.

Niedawno wróciłem do niej myślami i wziąłem się za czytanie. I bomba znowu wybuchła. Cienka czy nie, tytuł oryginalny czy nie - Górecki to Górecki, to jest klasa sama w sobie.

Od jego "Toastu za przodków" zaczęło się moje zauroczenie Kaukazem (ponadto jedna z pierwszych przeczytanych książek z Wołowca). Śmiało mogę powiedzieć, że to dzięki niemu stawiałem swoje pierwsze kroki w tym temacie, to od niego wzięła się inspiracja, zwieńczona wyjazdem do Gruzji w 2011 r. (pierwszy i Bóg mi świadkiem, nie ostatni wyjazd).

Autor ma dar opowiadania. Jego relacje nie są szczególnie intymne. Są osobiste. Tym razem o tyle wyjątkowe, że opowiada, jak to się zaczęło z tym Kaukazem. Obserwacja tego dorastania, dojrzewania kaukaskiego, zaczęło się właśnie w Abchazji i już po tym fakcie nie miałem zastrzeżeń do tytułu. Bo może i lapidarny, ale mówił wszystko. I jest powściągliwy, jak sami Abchazi zresztą.

Moja przygoda z Kaukazem wzięła się od "Toastu za przodków", o czym wspomniałem wcześniej. A konkretnie od tego, czego niby nie powinno się robić - oceniłem książkę po okładce (piękna "Uczta trzech arystokratów" pędzla Niko Pirosmanaszwilego). "Abchazja" ma okładkę nieco zagadkową, widać na niej czołg manewrujący po moście. Nie jedzie jednak ani w przód, ani w tył. Zdaje się, że chce zjechać w bok, lecz tam jest przepaść i dolina z korytem rzeki. A może zawraca? Przed czym ucieka? Te pytania tak dotyczą tego zdjęcia, jak i całej Abchazji. Quo vadis, Abchazjo? Wojciech Górecki dzięki swemu talentowi reporterskiemu stara się odpowiedzieć na to pytanie.

Najbardziej osobista książka Wojciecha Góreckiego. I nie wiem, czy przez to, ale na pewno najlepsza z całego kaukaskiego tryptyku.

Z ogromną niecierpliwością czekałem na jej wydanie. Snułem fantazje o tym, co i jak Górecki przedstawi. Intrygowało mnie, czemu akurat Abchazji poświęca całą, odrebną książkę.

Z początku byłem rozczarowany. Taka bomba i taka cienka? W dodatku...