Kolejna książka z tych, które zostały znalezione w wielkich zbiorach babci. Na początku nawet nie zwróciłam uwagi na autora tylko wzięłam książkę, ponieważ moją uwagę przykuła okładka, na której znajduje się Titanic.
Ku memu rozczarowaniu Danielle bardzo szybko "zatopiła" Titanica w swojej powieści. Jednak to nie zniechęciło mnie i brnęłam przez książkę dalej. Czytało się bardzo szybko i lekko. Książka strasznie wciągała, a czasem nawet doprowadzała do łez.
Edwina Winfield, niedoszła pani Fitzgerald, jest główną bohaterką całej powieści. Jest dziewczyną o silnym charakterze, która bez granic oddaje siebie swojemu młodszemu rodzeństwu, Filipowi, Gorgeowi, Alexis, Fannie oraz Teddy'iemu. Wraz z katastrofą traci wszystko, jednak wie, że może dać jeszcze szanse swojemu rodzeństwu. W wieku 20 lat bierze odpowiedzialność za piątkę młodszych od siebie braci i sióstr. W udziale również przypada jej przejęcie kierownictwa nad firmą ojca. Edwina stara się zachować spokój, ale rodzeństwo daje jej się we znaki. Trudno jest w końcu upilnować małą sforę dzieci, które przeżywają stratę rodziców. Dziewczyna przeżywa wewnętrzne kryzysy, czasem jest już na skraju wyczerpania, ale miłość jaką darzy rodzeństwo pozwala jej na dalsze działanie. Poświęca całą siebie nie pragnąc niczego w zamian. Wyrzekła się życia towarzyskiego, a nawet możliwości zamążpójścia. Po katastrofie Titanica obiecała matce, że zajmie się rodzeństwem bez względu na wszystko. Mimo wszystko rozpamiętuje czasy sprzed katastrofy. Po jedenastu latach dopiero się godzi ze śmiercią narzeczonego. Stopniowo odnajduje w życiu szczęście.
Alexis jest jedną z młodszych sióstr Edwiny. Dziecko w czasie katastrofy ma 6 lat. Ocalała dzięki interwencji jednego z marynarzy. Czytamy o okresie jej dojrzewania, o strachu jaki odczuwa oraz tęsknocie za bliskimi. Jednak ostatnia "przygoda" z pięćdziesięciu paruletnim Malcolm'em Stone jest aż nad wyraz naciągana. Dziewczyna niby wbrew swojej woli, a pod wpływem alkoholu, udaje się z Malcolm'em do jego domu, by zaraz ruszyć do Nowego Yorku. Tam pozostają jakiś czas, a mężczyzna wmawia Alexis, że wzięli ze sobą ślub. Po jakimś czasie jadą do Londynu a następnie Paryża. W ostatecznym rozrachunku Edwina oskarża go o kidnaping, gwałt, porwanie, stosowanie środków odurzających.
Cała farsa z Malcol'em Stone, która spotkała Alexis po prostu mnie śmieszyła. W pewnym momencie tak bardzo mnie to irytowała, że w myślach żałowałam, że nie poszła na dno wraz ze statkiem. Kolejnym wydarzeniem, który po prostu był aż zbyt sielankowy to pogoń Edwiny za siostrą do Londynu, podczas której spotyka dalekiego kuzyna swojego zmarłego narzeczonego, Patricka. Od pierwszej rozmowy ich relacja jest dziwnie zażyła i przeradza się w romans. Kolejnym romansem w jaki wdaje się Edwina już pod sam koniec książki to związek z Samuelem, który jest ojcem Helen, z którą brat Edwiny - Gorge - wziął ślub.
Do pewnego momentu książka była naprawdę interesująca, ale już jakoś pod koniec cała historia była naciągana i zbyt wyidealizowana. Zbyt piękne, by mogło być prawdziwe, ale chyba o to chodzi w książkach. Jednak na tle tematyki jaką podjęła się Danielle, czyli katastrofy Titanica, jest to dla mnie trochę niedopracowane. Jednak, co trzeba przyznać, aż do samego końca emocje miotały czytelnikiem i miał ochotę płakać.

Kolejna książka z tych, które zostały znalezione w wielkich zbiorach babci. Na początku nawet nie zwróciłam uwagi na autora tylko wzięłam książkę, ponieważ moją uwagę przykuła okładka, na której znajduje się Titanic.
Ku memu rozczarowaniu Danielle bardzo szybko "zatopiła" Titanica w swojej powieści. Jednak to nie zniechęciło mnie i brnęłam przez książkę dalej. Czytało się...