Bohaterką powieści jest Annie, samotna 33-letnia brzuchomówczyni rozmawiająca ze swoimi walizkami (a raczej z kukiełkami, które się w nich znajdują). Jej historia zaczyna się pewnego śnieżnego dnia, kiedy wyrusza na dwa miesiące na wyspę Peregrine. Bohaterka nie jest zadowolona z tej podróży. Nic dziwnego, miejsce w którym zamieszka okaże się potocznym zadupiem bez bieżącej wody, ogrzewania, zasięgu w telefonie i żywej duszy w pobliżu. Celem podróży Annie jest odnalezienie skarbu, który w swoim domu ukryła Mariah, zmarła matka bohaterki.

Z żartów typu: "ludzie są tu strasznie biedni. Założę się, że z głodu zjadają zmarłych" dowiadujemy się od razu, że mamy do czynienia z postacią obdarzoną niebywałym poczuciem humoru. Sama bohaterka zbudowana jest bardzo typowo: uważa się za zbyt szczupłą i niezbyt atrakcyjną, wychowywała się bez ojca, jej kontakt z matką był nienajlepszy, nie ma stałej pracy i ogólnie "znowu w życiu jej nie wyszło". Ach, no i jej problemem jest też to, że ciągle trafia na nieodpowiednich facetów.

Kolejnym bohaterem jest Theo Harp, pisarz (książek, po których "koszmary są gorsze niż po Stephenie Kingu") i mieszkaniec mrocznego zamku ze staromodnym wnętrzem. Sam Harp też jest staromodny i wygląda jakby urwał się z gotyckiej powieści – nosi żabot, kamizelkę i buty do jazdy konnej. To taka postać, co w jednej dłoni trzyma pistolet do pojedynku, a w drugiej smartfona. Pierwsza scena z udziałem bohatera obfituje w kilka grafomańskich opisów jego wyglądu w stylu: oczy władczo niebieskie (?), elegancko dekadencki, uosobienie XIX-wiecznej wyniosłości, otoczony aurą bogactwa.

Matka Annie i ojciec Thea byli przez jakiś czas małżeństwem, krótka znajomość ich dzieci była natomiast pasmem przykrych numerów, które Theo wycinał zakochanej w nim Annie. Koniec końców po latach są do siebie wrogo nastawieni i oczywiście, gdyby mogli to chcieliby już nigdy nie oglądać tego drugiego. Jak to jednak bywa w książkach tego typu, ciągle na siebie wpadają.

Oczywiście, okazuje się też, że zimny, władczy i arogancki bohater wcale nie jest zimny, władczy i arogancki. Właściwie trochę denerwuje mnie to stękanie głównej bohaterki na temat tego, jaki wspaniały, przystojny, seksowny i mroczny jest Harp. Może jestem już zmęczona propagandą "50 twarzy Greya", ale takie przedstawienie postaci strasznie mnie irytuje.

Książka jest dosyć banalna i oklepana, intryga oczywista (przewidziałam, kto zastrasza Annie jakieś kilkadziesiąt stron przed nią), co nie zmienia jednak faktu, że ma swoje dobre i zabawne momenty. Mocnym punktem książki jest też wątek Livii, dziewczynki, która nie mówi.


Kilka luźnych uwag:
- główna bohaterka jest właściwie średnia i wydaje mi się, że nie ma w niej wiele cech, które pozwoliłyby zżyć się z nią czytelnikowi. Owszem, jest przedstawiana jako silna, niezależna, dowcipna itd., ale jakoś nie zaiskrzyło między nami,
- rozmowy, które prowadzą pomiędzy sobą kukiełki są irytujące, zresztą wydaje mi się, że ich antropomorfizacja poszła o kilka kroków za daleko,
- irytujące są też obsesyjnie wtrącane uwagi głównej bohaterki nt. zbrodniczego życia Theo. Nie licząc kilku wybryków w młodości i napisania horroru, facet nie zasłużył sobie na ciągłe docinki o spaniu w trumnie i zabijaniu kogo popadnie (one nawet nie są szczególnie śmieszne),
- ona taka przeciętna, on taki seksowny, a jednak leci na nią... Szokujące. Tylko czy my tego skądś nie znamy?
- zakończenie – nie będę zdradzać, ale bardzo na plus. Banalne, ale jakieś takie ciepłe i sympatyczne.


Ostatecznie nie żałuję czasu poświęconego tej książce. Nie jest to jednak jedna z lepszych powieści tego typu, które czytałam.

Bohaterką powieści jest Annie, samotna 33-letnia brzuchomówczyni rozmawiająca ze swoimi walizkami (a raczej z kukiełkami, które się w nich znajdują). Jej historia zaczyna się pewnego śnieżnego dnia, kiedy wyrusza na dwa miesiące na wyspę Peregrine. Bohaterka nie jest zadowolona z tej podróży. Nic dziwnego, miejsce w którym zamieszka okaże się potocznym zadupiem bez bieżącej...