Wpadłam na chwilę do młyna posłuchać anegdot, przy popołudniowym kubku herbaty, bo ja naprawdę nie czytałam tej książki.
Jest to krótka autobiografia, w której pełno makatek, aplikacji i haftów. Bardzo mi się te prace podobały. Kwiaty,
zwierzęta, ludzie. W większości widzę optymizm.
Ślubny portret państwa Gałganków - uroczy.
Niewątpliwie autorka ma poczucie humoru, dar opowiadania i do tego jeszcze wspaniały dystans do siebie.
Kocha zwierzęta, przygarnia i leczy chore, a one zostają w domu wierne lub wyruszają w świat, niespokojne duchy.
Opowieść zilustrowana jest zdjęciami wspomnianych rękodzieł i poezją Agnieszki Osieckiej.
Jest odrobinę o miłości, dziecku. Dopełnia autobiografię kącik retro-wróżb.
Przez tę książkę poznałam autorkę (nieco) jako człowieka. Nie sądziłam, że dzieciństwo Krystyny Sienkiewicz było takie trudne.
(W kolejnej książce, która wpada mi w ręce, znów swoją obecność zaznacza - dobrze, że na krótko - wojna.)
Ale to książka, którą czyta się przyjemnie, po złych chwilach przychodzą dobre i na odwrót - czyli życie.

Dom w starym młynie jest cudowny - zachwyca mnie, gdy swoją artystyczną duszę ludzie wyrażają poprzez kształtowanie otoczenia.
Stare meble, wielkie kwiaty, takie to miejsce, gdzie słowo "modny" brzmi śmiesznie. Jest przytulnie, swojsko i pięknie.
Rzeka i przestrzeń wokół domu. Psy, kot, koza.
Atmosfera chyba jak z piosenki Grechuty "Śpij, bajki śnij".

Książka pisana raczej z myślą o czytelniczkach (-kochana), bezpretensjonalny polepszacz nastroju.

Wpadłam na chwilę do młyna posłuchać anegdot, przy popołudniowym kubku herbaty, bo ja naprawdę nie czytałam tej książki.
Jest to krótka autobiografia, w której pełno makatek, aplikacji i haftów. Bardzo mi się te prace podobały. Kwiaty,
zwierzęta, ludzie. W większości widzę optymizm.
Ślubny portret państwa Gałganków - uroczy.
Niewątpliwie autorka ma poczucie humoru, dar...