"– Pojedziecie, pojedziecie... Pojedziecie do Polski na pewno – śmiał się szyderczo. – Wy tam pojedziecie, gdy na Taskile śnieg stopnieje."
Dagmara Dworak to córka Bogusława, najmłodszego z rodziny Żukowskich, zesłanych w 1940 roku na Syberię. Na podstawie opowieści swojego ojca i jego siostry – Danuty – których część można usłyszeć w filmie, postanowiła stworzyć spójną historię o przeżyciach dzieci, których sowieci wywieźli w mroźną tajgę. Spisane wspomnienia czasem się pokrywają, czasem rozmijają. Przede wszystkim to opowieści z punktu widzenia dzieci, które niektóre wydarzenia pojmują zupełnie inaczej niż dorośli.


" – Sowieci celowo stwarzają takie warunki. Ciężką pracą, głodem i chłodem wyniszczą wszystkich nas, dorosłych Polaków. [...] Rodzice pomrą. Dzieci, chowane w tak ekstremalnych warunkach, codziennie poddawane są brutalnej naturalnej selekcji. Przeżyją tylko te najsilniejsze, najodporniejsze. Osierocone, bez rodziców, będą "elastycznym materiałem", giętkim jak plastelina, do bezkarnej sowietyzacji."

To, czego na miejscu zesłania doświadczyli Żukowscy, to przede wszystkim głód i chłód. Mróz spadający poniżej -50 stopni Celsjusza i wciąż podkręcane normy do wypracowania, by zdobyć minimalne racje żywnościowe sprawiały, że śmierć często zbierała swoje żniwo... Leonard – leśnik z Hajnówki, Sylwestra – jego żona, oraz dzieci – Jadwiga, Róża, Danuta i Bogusław to bohaterowie, którzy ze stron tej niezwykłej książki opowiadają nam swoją niezwykłą historię. Wraz z nimi przeżywamy pierwsze spokojne lata w leśniczówce, doświadczamy trudów podróży towarowymi wagonami na Syberię oraz usilnych starań powrotu do ojczyzny.

Całość została przez autorkę posegregowana i ułożona chronologicznie oraz uzupełniona faktami historycznymi, tworzącymi tło do narracji Danusi i Bogusława. Losy rodziny Żukowskich to przejmująca opowieść o wewnętrznej sile człowieka, która wciąż pcha go do przodu, chociaż nie widać celu. O potędze wzajemnej pomocy, ratującej w najtrudniejszych chwilach. O ludziach, których ukształtowały niesamowicie ciężkie warunki, nie łamiąc w nich ducha.

" Pytania w tamtych czasach były bardzo niebezpieczne. Kiedy człowiek zaczynał pytać, drążyć, dociekać, wtedy nim samym zaczynano się interesować. Jemu zaczynano zadawać pytania i pojawiało się jak najbardziej realne zagrożenie, że sam pewnego dnia może zniknąć ze wsi."

Książkę Dagmary Dworak, mimo trudnej tematyki, czytało mi się naprawdę szybko i lekko. Proste, plastyczne opisy miejsc i sytuacji sprawiały, że strona po stronie wciągałam się w losy Sybiraków. Warto sięgnąć po "Kromkę chleba" ponieważ temat radzieckiej okupacji, indoktrynacji i reperkusji Polaków często odpływa w zapomnienie. Ta książka oraz dołączony do niej film to relacja z pierwszej ręki, z której możemy poznać przeżycia dzieci, którym odebrano beztroskie lata, w zamian dając głód, mróz i strach.

"– Pojedziecie, pojedziecie... Pojedziecie do Polski na pewno – śmiał się szyderczo. – Wy tam pojedziecie, gdy na Taskile śnieg stopnieje."
Dagmara Dworak to córka Bogusława, najmłodszego z rodziny Żukowskich, zesłanych w 1940 roku na Syberię. Na podstawie opowieści swojego ojca i jego siostry – Danuty – których część można usłyszeć w filmie, postanowiła stworzyć spójną...