Bardzo chciałam przeczytać tą książkę po lekturze "Mam na imię Lucy" - bo tamta historia zostawiła wiele niedopowiedzen, a z drugiej strony dotykała jakichś czulych punktów. Choć nie wszystkie opowiadania mi się podobały (nie wszystkie były dla mnie zrozumiałe - dopiero czasami później łączą się w całość) to w pewnym momencie pomyślałam o kupieniu książki na własność, żeby móc do niej wracać.
Narracja dociera do najgłębszych myśli, które czasami jak zadry tkwią gdzieś w naszej świadomości, ujęła mnie zdolność śledzenia relacji międzyludzkich - jakby kilkoma pociągnieciami pędzla Strout potrafi wydobyć to, co najważniejsze. Okazuje się, że najtrudniejsze są relacje między najbliższymi - na przykład stosunki matki i córki albo relacje między rodzeństwem, to ukryte żale, tęsknota - ogromny ładunek emocji, który czasem może być kulą u nogi, a jednak dotykania tych bolacych czasem punktów pozwala bohaterom uwolnić się i dodaje im siły.
Najbardziej interesowała mnie postać matki, która tak tajemniczo pojawia się w poprzedniej książce. Pojaawia się znowu tutaj w kilku opowiadaniach i można ją lepiej zrozumieć.
Drugi interesujący dla mnie wątek to ucieczka Lucy z domu rodzinnego, dlaczego nie mogła tam wracać. Trochę mnie ten wątek zawiódł, czuję tu jakiś fałsz jakby autorka chciała się lekko usprawiedliwić.
Opowiadania zawierają dużo pozytywów, czasem działają jak plaster na duszę, albo jak wietrzenie jej zakamarków.

Bardzo chciałam przeczytać tą książkę po lekturze "Mam na imię Lucy" - bo tamta historia zostawiła wiele niedopowiedzen, a z drugiej strony dotykała jakichś czulych punktów. Choć nie wszystkie opowiadania mi się podobały (nie wszystkie były dla mnie zrozumiałe - dopiero czasami później łączą się w całość) to w pewnym momencie pomyślałam o kupieniu książki na własność, żeby...