Przechodząc do samego pisarza, muszę przyznać, że mam ochotę go zamordować. Za to, że pozostawił mnie w TAKIEJ niepewności po ostatnich stronach, że nie wiem, jak to zrobię, ale szybko muszę się zabrać za ostatni tom. Chociaż nie chcę tej przygody z Kubą skończyć tak szybko.
Jak zwykle, Adrian Bednarek czaruje słowem i wciąga czytelnika do swojego świata. Oczywiście wszystko niemal byłam w stanie sobie aż za dobrze z wizualizować z racji tego, że akcja głównie dzieje się w Krakowie lub okolicach, a są te miejsca mi znane. Co gorsza, gdy rano chodzę do pracy, obłażą mnie ciarki, bo jest ciemno i... trochę się boję. Dlatego nie wiem, jak to zrobię, ale chyba przerzucę się na komunikację miejską. :D
W sposób niezwykle ciekawy, lekki i nie do końca przyjemny autor po raz trzeci pozwolił mi zapomnieć o wszystkim, co mnie trapiło, pozwolił odpłynąć myślom daleko i zająć się tylko tym, o czym aktualnie czytałam. Chyba nie muszę pisać, że przepadłam jak kamień w wodę? Dowodem jest nawet to, że chłopak kilka razy coś do mnie mówił, a dopiero gdy podniósł głos, coś tam usłyszałam i oderwałam wzrok od tekstu na niego. No cóż. Musicie liczyć się z tym, że jak zaczniecie czytać, wtopicie się w tłum z książki to będzie wam ciężko się oderwać.
Dlatego już teraz polecam Wam trzeci tom, jak i dwa poprzednie tej serii. Jak najbardziej jest warta uwagi.

No chyba, że widoki krwi są dla Was nie do zniesienia.
Zmasakrowane ciała również.
To wtedy nie sięgajcie po cztery powieści o Kubie Sobańskim. Bo wtedy ich nie przeczytacie. To nie jest lekki thriller, czy beznadziejny, nudny czy pozbawiony sensu niczym... no nie wiem, chociażby Dziewczyna z pociągu? Nic innego na myśl mi nie przychodzi. To jest powieść z krwi i kości i uważam, że można mieć po niej koszmary więc przestroga dla tych, którzy nie wiedzą, czy zniosą te emocje, które tutaj się pojawią. Emocje i obrazy, które plastycznym piórem Bednarek nam przekazał. Więc uważajcie Moi Drodzy.

Kubuś Sobański. Dawkowałam sobie jego historię tak długo, jak tylko potrafiłam. (czyt.od poniedziałku do piątku) jednak gdy nastało sobotnie popołudnie... Tak wieczorem doczytałam do ostatniej strony. No nie moja wina, że czasu w tygodniu nie ma za wiele, a jak zabrałam się w sobotę za nią, to ciężko było się oderwać. Nasz główny bohater to niezwykły człowiek. Z krwi i kości to raz. Z psychiką, jaką mało kto ma stąpający po tym naszym ziemskim padole. A trzy to unikat. Drugiego takiego nigdzie nie spotkacie - gwarantuje Wam to.
Jak to ja, oczywiście lubię go i pałam do niego sympatią, chociaż powinnam krzyczeć, piszczeć i uciekać gdzie pieprz rośnie. Lubiłam za nim chodzić i obserwować jego poczynania. Czytać jego myśli, to było niczym... uzależnienie. Ale nie na nim świat się kończy.
Pojawiła się Sonia, która okazała się być równie ciekawą osobowością. Może nie aż tak idealną jak Sobański, ale jednak była świetnie stworzona. Wzbudziła we mnie wiele różnych uczuć - od dobrych po złe, mimo to uważam, że dobre z niej ziółko. Jestem ciekawa, czy pojawi się w kolejnym tomie - chyba nawet musi. Polubiłam i ją. :D (tak, jestem nienormalna, że lubię psychopatów)
Pojawia się również Wam znana Julia Merk, Sandra - wspólniczka Kuby.
Jak dla mnie, autor podtrzymuje poziom, a nawet podnosi go o kilka szczebelków wyżej. Myślałam, że nic mnie już nie zdziwi - a jednak... Reasumując, postacie są na tyle dopracowane i unikatowe, że nawet choćby przez wzgląd tylko na nich - warto zapoznać się z tą serią.
Kolejnym dość ważnym punktem są emocje, których tutaj nie brakuje. Bednarek raz po raz zaskakuje czytelnika, a co gorsza nie byłam w stanie przewidzieć pewnych sytuacji. Pisarz potrafi nieźle namącić w głowie czytelnika, potrafi zapędzić nas w kozi róg, a na sam koniec zostajemy zdezorientowani i nie wiemy, na czym stoimy.
Nie raz na mojej skórze pojawiały się dreszcze, a w głowie huczał strach. A co jeśli to... albo tamto... O nie! Chwilami cięzko było znieść napięcie, które nie malało, a wprost przeciwnie rosło i rosło. I wtedy nie było przebacz, musiałam zrobić sobie przerwę, bo w mojej głowie nie mieściło się to, co w Sobańskiej głowie było niczym szczególnym. Intryga i ciekawość często zwyciężała, więc szybciutko wracałam do lektury i na nowo czułam nawet gulę w gardle, ale ze strachu. Byłam na tyle ciekawa co wydarzy się na następnej stronie, ale z drugiej strony okropnie się bałam...
Myślę, że jeśli lubicie przepełnione emocjami powieści, to ta jest idealna. Oczywiście nie ma tu zbyt wielu pozytywnych odczuć, bo przecież to krwisty thriller, mimo to... Naprawdę warto. Zatyka z wrażenia.

... Do tego stopnia, że dzień po skończonej lekturze nadal nie potrafię wyjść z podziwu, jak autor z tak niebywałą wręcz lekkością napisał zakończenie. W pierwszej chwili pomyślałam, że... może mi się przysnęło i mi się zdaje? Ale nie. Musiałam szukać po podłodze szczęki, bo mi tak opadła. Nie spodziewałam się TAKIEJ końcówki tej historii. I właśnie dlatego muszę jakoś teraz znaleźć czas na Wyrok diabła, bo chyba spokojnie nie wytrzymam bez zaglądnięcia chociażby na pierwszy rozdział. Sami wiecie jak to jest. Jeden rozdział, tylko jeden, a następnie kolejny i jeszcze jeden... Mimo, że to ten już jest naprawdę ostatni, to odkładamy książkę dopiero po doczytaniu do ostatniej kropki.
Przechodząc już do końca mej recenzji, która wyszła jak zwykle w przypadku tej serii trochę długa, chciałabym Wam polecić tę książkę. SPOWIEDŹ DIABŁA jest jak najbardziej godna Waszej uwagi pod warunkiem, że jesteście gotowi na tak emocjonalny rollercoaster. Oraz na widoki krwi i trupów, których tu nie mało, ponieważ jest kilka wspomnień z przeszłości, ale i jest nowy trup, albo i nawet kolejny nowy, świeży... Można by rzec, że jeszcze ciepły.
Zaczynając tę serię jedno jest pewne - zaczynając Pamiętnik diabła ciekawość będzie popychać Was, by sięgnąć po następny i kolejny tom, i tak aż do końca.
A więc jeśli trupy, krew i psychika Sobańskiego Wam nie straszna, to zachęcam z całych sił!
Pióro Bednarka jest lekkie, bez blokad, tylko podczas czytania pierwszego tomu trzeba się z nim zaprzyjaźnić. Bohaterowie są unikatowi i dopracowani pod każdym kątem. Fabuła oryginalna, z drugą taką się nie spotkacie. Akcja pędzi do przodu, a nowe wydarzenia, całkiem niespodziewane spadają na ziemię robiąc niezły huk. Sięgając po Spowiedź diabła, bądźcie gotowi na wszystko. POLECAM.

Przechodząc do samego pisarza, muszę przyznać, że mam ochotę go zamordować. Za to, że pozostawił mnie w TAKIEJ niepewności po ostatnich stronach, że nie wiem, jak to zrobię, ale szybko muszę się zabrać za ostatni tom. Chociaż nie chcę tej przygody z Kubą skończyć tak szybko.
Jak zwykle, Adrian Bednarek czaruje słowem i wciąga czytelnika do swojego świata. Oczywiście...