Kiedy wiedźmin zaczyna planować, zaczyna myśleć, jak przyjść z pomocą swemu przeznaczeniu- Ciri, a za kompanię ma: mocnego, ale tylko w gębie poetę Jaskra, babę- łuczniczkę Milvę, niedawnego wroga Nilfgaardczyka- Cahira i oryginalnego wampira Regisa, można spodziewać się kłopotów. I słusznie. "Wieża jaskółki" w kłopoty obfituje. Pełna jest intryg, zawirowań, chaosu. Ale bynajmniej nie chaosu w akcji, fabule. O nie.



Akcja jest przemyślana, dobrze skonstruowana, szybka i ciekawa. Sapkowski wprwoadził pewne nowum do swej wiedźmińskiej sagi. Mianowicie zmienił trochę sposób narracji. W części tyczącej się Ciri co jakiś czas pojawia się ten sam fragment tekstu, który albo wprowadza do jej historii albo ją na moment zakańcza. Później, gdzieś po około połowie książki wyraźny podział na historie danych postaci kończy się. Wszystko znów (tak jak w pierwszym tomie) zazębia się powoli w jedną całość.



Sapkowski umiejętnie manipuluje faktami, jedne, znane już czytelnikowi z poprzednich tomów, wypycha i zastępuje je nowymi. Nie robi tego przypadkiem, bo zapomniał, że wcześniej napisał coś innego- tutaj wszystko zostaje zręcznie uargumentowane. Na powrót w historii pojawiają się rozbudowane wątki szpiegów, czarodziejek, spisku na Thanned. Poprzez najpierw ogólnikowe wzmianki, a później coraz bardziej rozbudowane fragmenty dowiadujemy się, co stało się z Yennefer- zdradziła Ciri i Geralta, czy nie? Poznajemy nowe, ciekawe postacie, które z pewnością w ostatnim tomie sagi odegrają ważne role.



Pojawiają się ciekawe gry słowne i potyczki polityczne. Są bijatyki i przygody. Jest poszukiwanie druidów. Są elementy fantastyczne i nader przyziemne jak okrucieństwo. Jednym słowem jest wszystko to, do czego Sapkowski przyzwyczaił nas w swojej sadze.



Jest wreszcie tytułowa Wieża jaskółki. Autor przybliża nam ten tajemniczy obiekt, opisuje, wyjaśnia, satysfakcjonuje. Ciri poszukuje właśnie tej wieży i znajduje... ale czy nie jest już za późno?



Sapkowski jak zwykle czaruje słowami. Zabiera nas w niesamowity świat archaizacji, pięknych opisów, wspaniałych postaci i wartkiej akcji. Wszystko jest takie jakie powinno być: małomówny, charakterystyczny dzięki swoim srebrzystym włosom wiedźmin Geralt, jego udana kompania, samotna, przystająca do bandy robójników księżnicka Cintry i wiedźminka w jednym- Ciri, przyjaciele, którym jak się okazuje nie można ufać, którzy tylko czekają na każde Twoje potknięcie, na każdy Twój błąd, aby wbić Ci nóż w plecy, a także wspaniale odmalowana przyroda, która oddaje nastrój toczącej się sceny.



I cóż dziwnego, że Sapkowskiego zwie się królem polskiej fantastyki?

Kiedy wiedźmin zaczyna planować, zaczyna myśleć, jak przyjść z pomocą swemu przeznaczeniu- Ciri, a za kompanię ma: mocnego, ale tylko w gębie poetę Jaskra, babę- łuczniczkę Milvę, niedawnego wroga Nilfgaardczyka- Cahira i oryginalnego wampira Regisa, można spodziewać się kłopotów. I słusznie. "Wieża jaskółki" w kłopoty obfituje. Pełna jest intryg, zawirowań, chaosu. Ale...