Autobiografie piszą teraz wszyscy, najwyraźniej w przekonaniu, że ich losy są dla kogoś ciekawe. Akurat p.Tyszkiewicz takie życie rzeczywiście miała/ma, przebiegając lekko w modnych pantofelkach przez kolejne zmiany losu, kolejnych partnerów, dziesiątki osób znanych i sławnych, tuziny miejsc z kolorowych pocztówek.To nie jest Jej wina, że jako arystokratka i piękna kobieta miała takie możliwości. Mnie tylko zżera (i przepraszam za to) smutek, że moja Matka, pewnie ten sam rocznik, też zamężna z potomkiem hrabiowskiego rodu i wychowująca sama dwójkę dzieci, pracująca codziennie przez 46 lat, mogła tylko pomarzyć o przeżyciu choć paru takich chwil.
A książka jest miła i dobrze się czyta. Pani Beata nie zdradza żadnych tajemnic - w zasadzie delikatnie dotyka znanych osób, z którymi się spotykała, filiżanek, które zaginęły lub się odnalazły, gałązek niesłychanie bogatego drzewa genealogicznego. Jako przykład przytoczę (z pamięci) fragment książki, ponoć z pamiętnika Janusza Tyszkiewicza, któregoś z przodków Autorki: "Zastałem panią moją in flagranti z gajowym. Poleciwszy Bogu, kazałem zastrzelić. Na obiad były raki. Pani była trochę nieswoja"
Dla takich klimatów, warto książkę wziąć do ręki.

Autobiografie piszą teraz wszyscy, najwyraźniej w przekonaniu, że ich losy są dla kogoś ciekawe. Akurat p.Tyszkiewicz takie życie rzeczywiście miała/ma, przebiegając lekko w modnych pantofelkach przez kolejne zmiany losu, kolejnych partnerów, dziesiątki osób znanych i sławnych, tuziny miejsc z kolorowych pocztówek.To nie jest Jej wina, że jako arystokratka i piękna kobieta...