" - O wiele więcej niż dziękuję.
- O wiele więcej niż dziękuję? - pyta zaciekawiona.
- Samo "dziękuję" nie jest wystarczające, by wyrazić moją wdzięczność - odpowiadam szczerze.
W jej oczach pojawia się zrozumienie, a zagubienie znika z jej twarzy zastąpione powolnym uśmiechem.
- O wiele więcej niż proszę."

Jestem świeżo po lekturze najnowszej powieści Kim Holden "O wiele więcej". Chociaż umieściłam tę książkę na półce "New Adult, Young Adult" (chcę mieć wszystkie Kim Holden obok siebie), to gatunek tej powieści określiłabym raczej pod dramat obyczajowy. Dramat o dorosłych bohaterach dla dorosłych czytelników.

Od pierwszego przeczytanego zdania byłam zaskoczona sposobem w jaki autorka poprowadziła narrację i akcję powieści. Jest on kompletnie inny niż w serii o Promyczku. Jak już wyżej wspomniałam, jest doroślej i poważniej. Powieść zrobiła na mnie mniejsze wrażenie i lekko się rozczarowałam, co nie znaczy, że lektura nie była dobra i że nie warto jej przeczytać. Warto, chociażby dlatego, że napisała ją Kim Holden, ale również dlatego, że zostały w niej poruszone ważne i trudne problemy czyhające na nas w dorosłym życiu. Nieudane małżeństwo, nieudane rodzicielstwo, niedopasowane osobowości, rozwód, walka o dzieci, porzucone dziecko, niespodziewana choroba, żądza pieniądza i kariery, poszukiwanie sensu w życiu.

Nigdy nie zdarzyło się, żebym od początku tak znienawidziła książkową postać, w dodatku główną postać. Miranda w moich oczach jest tak wyrachowaną i egoistyczną suką (przepraszam za wyrażenie, ale nie znajduję innego określenia), która bezwzględnie rani bliskich, żeby zrealizować swoje cele, że początkowo nie umiałam znaleźć w sobie choć cienia sympatii do jej osoby. Kilka jej dobrych uczynków nie są w stanie wymazać całego zła, które sączyło się z niej przez całe życie, jednak wystarczają żeby ten cień ostatecznie się pojawił. Jej były mąż, Seamus, natomiast jest poczciwym i dobrym człowiekiem, fantastycznym ojcem i atrakcyjnym mężczyzną. Czytając rozdziały napisane z jego perspektywy czułam do niego ogromny podziw i w duchu powtarzałam słowa otuchy, żeby się nie poddawał, walczył z chorobą i z byłą żoną. I kompletnie nie mogłam pojąć jak tak dobra, pełna uczuć dusza mogła związać się z tak złą i nieczułą. Jest jednak jeszcze trzecia postać - Faith. Pełna dobroci, kolorowa jak tęcza, poszukiwaczka życia. Dziewczyna z bagażem doświadczeń zbyt dużym i ciężkim, jak na 24-latkę. Dziewczyna rozdająca uściski ludziom samotnym, sama skrywająca głęboką samotność i pragnienie bycia kochaną.

Każda z tych trzech postaci dzięki sobie lub przez siebie odnajdzie siłę do walki (każde z czym innym), zrozumienie, akceptację, wiarę, miłość, nadzieję, wybaczenie. Przejdą głęboką przemianę lub odnajdą nową wersję siebie. Stawią czoła swoim wewnętrznym demonom. I również dlatego warto zapoznać się z tą powieścią. Myślę, że dla każdego skrywa ona "o wiele więcej" ponad główny wątek.

Na przykład ja odniosłam wrażenie, że istotą tej powieści są Wiara i Nadzieja przypominające, że nigdy nie można tracić wiary w drugą szansę i nadziei na odnalezienie tego co jest dla nas w życiu ważne. Niezależnie od tego, że dla każdego tym "czymś" jest coś innego.

Na początku napisałam, że lekko się rozczarowałam. Tak, jestem rozczarowana, bo chociaż powieść jest dobra i tworzą ją złożone postacie o różnych charakterach i problemach, to nie wzbudziła we mnie jakichś szczególnie głębszych emocji. Czyta się ją szybko, ale bez większych poruszeń. Być może jestem też trochę zawiedziona tym, że wątek Seamusa i Faith jest mało rozwinięty. Czytelnik podczas czytania zbyt mocno skupia się na nienawidzeniu Mirandy i próbuje zrozumieć jej postępowanie, tak że wątek tych dwojga przechodzi jakoś tak obok, bez echa. Mimo to, powtarzam, że warto poznać tę historię i jej zakończenie, które swoją drogą, w pewien sposób jest bardzo zaskakujące.

Teraz pozostaje mi czekać do 24 maja na premierę "Franco", kontynuację serii o Promyczku i mieć nadzieję, że lektura wzbudzi we mnie "o wiele więcej" emocji :)

" - O wiele więcej niż dziękuję.
- O wiele więcej niż dziękuję? - pyta zaciekawiona.
- Samo "dziękuję" nie jest wystarczające, by wyrazić moją wdzięczność - odpowiadam szczerze.
W jej oczach pojawia się zrozumienie, a zagubienie znika z jej twarzy zastąpione powolnym uśmiechem.
- O wiele więcej niż proszę."

Jestem świeżo po lekturze najnowszej powieści Kim Holden...