To moje pierwsze spotkanie z twórczością Jacka Dukaja. Dziwne to było spotkanie muszę przyznać.Przede wszystkim zachwycona jestem przepięknym językiem i stylem pisarskim autora. Liczne przestawienia szyku w zdaniach i piękna polszczyzna sprawiły, że czułam się tak, jakbym żyła w XIX wieku. Kolejną rzeczą, która przykuła moją uwagę, była okładka. Świetna szata graficzna, kolory, wszystko współgra ze sobą i wygląda wyśmienicie. Niestety trochę przerosła mnie treść opowieści i wciąż zastanawiam się, o czym to tak naprawdę było...?

Znajdujemy się w Zielonym Kraju, jednym z nielicznych już społeczeństw ludzkich. Oprowadza nas po nim narrator, którego rodzina najmuje się hodowlą koni. Już na początku historii nasz przewodnik wspomina pewien szczegół ze swego życia - zabawy z siostrą i ukochanym dziadkiem Maciejem. Niestety dziadek wkrótce odchodzi ze świata żywych i nikt w rodzinie po nim nie płacze. Pastor przeklina go na łożu śmierci, nikt nie stawia mu grobu obok pozostałych rodzinnych nagrobków, nikt nie ma też ochoty odpowiadać na pytania dotyczące jego życia. Po prostu przestaje dla wszystkich istnieć. Mimo to narrator i jego siostra widują go czasami. Dziadek przybywa do nich, gdy są sami, jednak nie jako duch lecz żywy człowiek. Jak to możliwe...

Kilkanaście lat po śmierci dziadka Macieja młodzieniec opowiadający nam swe życie (autor nie nadaje mu imienia) w wyniku przedziwnego wypadku - cała rodzina zostaje napadnięta przez bliżej nieokreślone Potwory - spotyka na swej drodze kolejnego staruszka - Bartłomieja, który uwielbia astronomię, prowadzi liczne badania, a wszyscy w Zielonym Kraju mówią, że zawarł przymierze z Nimi - Bezimiennymi. Bartłomiej posiada w swym dworku jedną wielce ciekawą i cenną rzecz: Organy Światła. Wkrótce młodzieniec odkryje, jaką moc w sobie mają. Tymczasem...

Tymczasem im dalej w las, tym więcej drzew przywykło się mówić. Rzeczywiście, im dłużej czytałam tę książkę, tym mniej z niej rozumiałam. Jacek Dukaj jest prawdopodobnie miłośnikiem fizyki kwantowej, ponieważ mnóstwo tu typowo fizycznych sformułowań, twierdzeń i astrofizycznych zagadek. Przekroczyło to znacznie moją wiedzę i nie siliłam się nawet, by to wszystko ogarnąć. Po prostu nie interesuje mnie to.

Oczywiście, jak w każdej książce science fiction, świat opisany przez autora jest nierzeczywisty, ale pojawiają się wątki z życia codziennego - miłość, rodzina, smutek, codzienne dokonywanie wyborów. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego ani razu nie pojawiło się tu hasło EXTENSA. W końcu to tytuł książki i wielka zagadka dla czytelnika. Niestety taka pozostała również dla mnie nawet po zakończonej lekturze. Mam pewne podejrzenia, lecz słowami nie jestem w stanie tego opisać. I nie zamierzam, bo musiałabym zdradzić co najmniej połowę książki.

Mam nadzieję, że to nie będzie ostatnie spotkanie w twórczością Jacka Dukaja. Spodobał mi się jego sposób snucia opowieści i na pewno kiedyś sięgnę po inny twór jego wyobraźni. "Extensy" ani nie polecam, ani też do niej nie zniechęcam. Nie jest to książka dla każdego.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Jacka Dukaja. Dziwne to było spotkanie muszę przyznać.Przede wszystkim zachwycona jestem przepięknym językiem i stylem pisarskim autora. Liczne przestawienia szyku w zdaniach i piękna polszczyzna sprawiły, że czułam się tak, jakbym żyła w XIX wieku. Kolejną rzeczą, która przykuła moją uwagę, była okładka. Świetna szata graficzna,...