Bardzo cenię ten stan umysłu, kiedy marząc na jawie i przebiegając wzrokiem słowa poezji, odczuwam osobiście każdy wyraz ulatujący do góry gdy tylko się na niego spojrzy. W niektórych z nich jest tak wielka siła oddziaływania, że koniecznie staram się je zapamiętać aby tylko zachować chociaż cząstkę tego, co przeczytałem. Lubię wiersze, których smakowanie kończy się dla mnie szybszym oddechem. Nawet gdy gdzieś tam w środku coś mnie zaboli, coś rozjątrzy ranę zasklepioną lata temu. To nie szkodzi, wtedy czuję prawdziwy wpływ poezji na stan mojej duszy. Wiem, że tylko piękne słowa, podobnie jak chwile, potrafią wywołać drgnienie powieki. Poruszyć to, co zwykłego czytelnika zmienia w człowieka. Wspaniały jest stan imaginacji dla którego warto poświęcić kilka godzin, delektując się "Poezjami" Rainera Marii Rilkego i widząc w nich swoje emocje.

Wiersze austriackiego poety mają w sobie coś nadzwyczajnego. Można je oglądać nawet wtedy, kiedy się zamknie oczy. Można słyszeć recytowane fragmenty, gdy już dawno przebrzmiały ostatnie strofy tej niebiańskiej muzyki. Nawet ich schwytanie i ujęcie w sztywne ramy wspomnień nie wymaga wielkiego wysiłku. Tak szybko wpadają w oko i ucho. Tak prędko wywierają wpływ na patrzącą nań osobę. I to nie tylko jego "Księga godzin" pozostawia niezatarte wrażenie. Chociaż ona najbardziej melodyjnie zapadła w mojej pamięci, będąc pełną wysublimowanych form językowych, klasyką ideału. Jej egzystencjalne rozterki czy odniesienia do wyższej materii panującej nad światem, spowodowały moje wzmożone zainteresowanie filozofią wszelkich wyższych form poznania.

U Rilkego słowa układają się w muzykę. Równie dobrze będzie to pieśń zakochania, jak i ukrzyżowania pełnego śmierci. W jednej chwili przypomni chwile zadumy nad jesienią życia aby w okamgnieniu pogonić za czasem dzieciństwa. Ta melodia nasłuchuje i szuka czułych ogniw wrażliwości czytającego ją człowieka. Bo gdy znajdzie słaby punkt, to nie trzeba jej długo zapraszać do rozlania po najgłębszych zakamarkach emocjonalności. Rozfalowana potrafi rozbujać to, co w nas najlepsze. Sądzę, że również mnie oczarowała swoim niebywałym wdziękiem i emanacją wzruszenia na każdy dźwięk słowa miłość. W "Poezjach" ciężko jest ukryć wielką wagę tego uczucia, dominującego zarówno w bólu jak i w szczęściu.

Poezja Rilkego przypomina mi pogromcę węży, występującego w jednym z jego wierszy. Ten kusiciel, podczas upajającej gry na flecie, wzbudza euforię w przysłuchującym mu się słuchaczu bardziej, niż w jadowitej kobrze. Taki sam efekt można uzyskać, zaczytując się w dziełach słynnego poety. Co prawda określiłbym jego twórczość jako wymagającą bardzo dużego skupienia, lecz wrażenia których mi dostarczył wydały się nadzwyczaj duże. Jeśli ktoś pragnie otrzeć się o dobrej jakości lirykę symboliczną, to gorąco zachęcam do spróbowania zmierzenia się z pragnieniami Rainera Marii Rilkego.

Bardzo cenię ten stan umysłu, kiedy marząc na jawie i przebiegając wzrokiem słowa poezji, odczuwam osobiście każdy wyraz ulatujący do góry gdy tylko się na niego spojrzy. W niektórych z nich jest tak wielka siła oddziaływania, że koniecznie staram się je zapamiętać aby tylko zachować chociaż cząstkę tego, co przeczytałem. Lubię wiersze, których smakowanie kończy się dla...