Szczerze mówiąc, do przeczytania tej książki tak naprawdę nakłonił mnie jej opis. Zapowiadał bardzo ciekawą, poprowadzoną w nowy dla mnie sposób fabułę, bo o istotach, które są zaprogramowane do ochrony konkretnej osoby jeszcze nigdy wcześniej nie czytałam. Ciekawiło mnie to, jak autorka poradzi sobie z wymyślonym przez siebie konceptem i czy wykorzysta jego potencjał. Muszę przyznać, że pod tym względem „Diabolika” mnie nie rozczarowała. Kincaid konsekwentnie prowadzi przedstawiony przez siebie wątek i można odczuć, że wszystkie wydarzenia, które miały miejsce w tej powieści zostały przez nią wcześniej przemyślane.

Miałam pewne obawy przed sięgnięciem po tę powieść, ponieważ zawiera ona bardzo dużo elementów charakterystycznych dla literatury science-fiction, której nie jestem fanką. Okazało się jednak, że w „Diabolice” zupełnie mi one nie przeszkadzają! Co więcej, nawet cieszę się, że akcja powieści dzieje się w takim miejscu i czasie, ponieważ dzięki temu świat wykreowany przez autorkę jest o wiele ciekawszy. Bohaterowie nie mieszkają w domach, ale w miejscach przypominających statki kosmiczne, którymi można się przemieszczać. Imperium rządzone przez cesarza składa się z wielu prowincji, mieszczących się na różnych planetach i gwiazdach. Cenioną rozrywką wśród arystokracji są bale organizowane przy wyłączonej grawitacji. A, i jeszcze wdychanie różnorodnych używek jest na porządku dziennym właśnie w towarzystwie wyższych sfer, ponieważ dzięki nim przyjemniej i lepiej można się bawić. To tylko kilka przykładów, które pokazują, jak fascynujący i często zaskakujący jest świat stworzony w „Diabolice”. Sama nie mogę uwierzyć, że tak bardzo mi się on spodobał, bo z reguły coś takiego mnie odrzuca od książek. Tym razem jednak całkowicie kupuję wszystko, co z nim związane i jestem pod wrażeniem wyobraźni autorki.

Aczkolwiek mimo tego, że ten aspekt powieści przypadł mi do gustu, nie potrafiłam się wciągnąć w fabułę. Jak już wcześniej wspomniałam, zaczęłam czytać „Diabolikę” przez przypadek, bo akurat była pierwsza na liście na moim czytniku. Dotarłam do mniej więcej 50 strony i dalej lektura niesamowicie mi się dłużyła. Mało co się działo i tak naprawdę to bez zbytniego żalu odłożyłam tę książkę, planując do niej za szybko nie wracać. Upłynęło parę miesięcy, w czasie których „Diabolika” leżała nienaruszona. W zeszłym tygodniu jednak coś mnie tknęło i postanowiłam wreszcie ją dokończyć. Aż do połowy powieści w dalszym ciągu się nudziłam, ale na szczęście po przekroczeniu 50 % książki sytuacja się zmieniła. Fabuła zaczęła przybierać konkretny bieg, wydarzyło się kilka zaskakujących rzeczy i koniec końców drugą część czytało mi się o niebo lepiej. Wtedy nastąpił też pewnego rodzaju zwrot w zachowaniu bohaterów, co w dużym stopniu zaważyło na moim stosunku do całej powieści.

Jeśli chodzi o postacie, to tu również mam parę kwestii do omówienia. Nasza główna bohaterka, diabolika Nemesis (imię nieprzypadkowo zaczerpnięto od greckiej bogini zemsty) jest wykreowana w dość zaskakujący sposób. Jako osoba zaprojektowana do opieki i ochrony jednej konkretnej osoby ma z góry ustalone priorytety. Zrobi wszystko dla swojej przyjaciółki i jest gotowa nawet umrzeć, jeśli przyniesie to Sydonii korzyść. Z powodu pierwszoosobowej narracji prowadzonej właśnie z perspektywy diaboliki, dość często jest nam to przypominane. Na mój gust trochę zbyt często, bo Nemesis zdaje się myśleć tylko o przyjaciółce, gubiąc w tym to, co dla niej samej powinno być ważne. Nawet w trakcie biegu fabuły, sposób myślenia diaboliki się nie zmienia, co jest przejawem dość zauważalnej konsekwencji autorki w budowaniu charakteru bohaterów. Muszę przyznać, że naprawdę polubiłam Nemesis i kibicowałam jej przez całą książkę, mając nadzieję na korzystny dla niej samej przebieg wydarzeń. Zupełnie jednak nie potrafię cenić jej przyjaciółki. Sydonia w moim odczuciu była osobą zbyt naiwną, ufną i zupełnie nieprzygotowaną do dworskich gierek. Obie te postacie zostały stworzone na zasadzie kontrastu – Nemesis była tą odważną, rozsądną, realistycznie myślącą, a Donia bojaźliwą i łagodną. Mnie osobiście o wiele bardziej przypadła do gustu diabolika i jej sposób postępowania.

Bohaterom drugoplanowym stworzonym przez Kincaid nie mam generalnie nic konkretnego do zarzucenia. Zostali oni przedstawieni w wiarygodny, ciekawy sposób. Autorka przygotowała dla czytelnika grono intrygujących postaci, wśród których ja znalazłam zdecydowanego faworyta. Jest nim Tyrus, „szalony” następca tronu – jestem jego fanką już od pierwszego momentu, kiedy się pojawił. To niezwykle zadziwiający, pełen tajemnic bohater, który całkowicie zdobył sobie moje serce <3 Co poradzę, po prostu mam słabość do książąt 😀 Nie zdradzę Wam o nim nic więcej, powiem tylko, że chociaż dla niego warto się zapoznać z „Diaboliką” 🙂

Podsumowując: ta książka bardzo mi się spodobała. Mimo paru minusów (m.in. za wolno rozwijającej się akcji), całość prezentuje się niespodziewanie dobrze. „Diabolika” to nietuzinkowa opowieść z interesującymi bohaterami i wprowadzającym powiew świeżości światem przedstawionym. Z całą pewnością to jedna z najciekawszych premier ostatnich miesięcy i naprawdę serdecznie ją Wam polecam.

Zapraszam na readwithpassion.it27.pl

Szczerze mówiąc, do przeczytania tej książki tak naprawdę nakłonił mnie jej opis. Zapowiadał bardzo ciekawą, poprowadzoną w nowy dla mnie sposób fabułę, bo o istotach, które są zaprogramowane do ochrony konkretnej osoby jeszcze nigdy wcześniej nie czytałam. Ciekawiło mnie to, jak autorka poradzi sobie z wymyślonym przez siebie konceptem i czy wykorzysta jego potencjał....