O KSIĄŻCE W SKRÓCIE:
Saroo jest hindusem mieszkającym w Australii. Gdy miał pięć lat wraz z bratem wybrał się do miasteczka w poszukiwaniu jedzenia. Zasnął, a brat obiecał, że po niego wróci, byleby nigdzie się nie ruszał. Niestety po obudzeniu nie zastał brata, więc postanowił go poszukać. Wszedł do pociągu, tam zobaczywszy miękkie siedzenia postanowił się na nich przespać. Pech chciał, że pociąg ruszył w swoją podróż, a mały chłopiec został zamknięty w jego środku.
Samotny, bez jedzenia, bez wiedzy na swój temat, nie wiedział skąd przybywa, chłopiec był zdany sam na siebie. Chodził ulicami Kalkuty szukając noclegów, natykając się na różnego rodzaju niebezpieczeństwa.
Jednak los uśmiechnął się do niego. Zaadoptowali go ludzie z Australii, jednak myśl o domu zawsze była obecna w chłopcu. Po 25 latach poszukiwań w końcu odnalazł dawny dom.

STYL
Ciężko oceniać styl w sytuacji, gdy wie się, że to biografia, czyjeś życie opowiedziane w książce. Nie znajdziemy tu nawału dialogów, tylko ciągły tekst. Autor opowiada nam swoją historię, a my czujemy się jakby siedział przy nas i mówił bezpośrednio. Opisy nie zawierają niezrozumiałych słów, wszystko jest jak najbardziej przystępne dla czytelnika.

AKCJA
Kolejny aspekt, który jest sporny. Dla jednych może się ciągnąć, dla innych może lecieć szybko. Dla mnie trochę za dużo było tego wszystkiego. Autor chciał jak najdokładniej opisać swoje życie, ale książka ciągnęła mi się w nieskończoność mimo iż czytało się bardzo szybko.

BOHATEROWIE
Saroo jest dla mnie bohaterem, ponieważ jako malutkie dziecko trafił do niebezpiecznego środowiska i musiał radzić sobie sam. Był narażony przede wszystkim na złych ludzi, którzy pod maską pomocy skrywali swoje mroczne tajemnice. Głodował, a jego życie przed czy po zgubieniu się było koszmarem. Dopiero ludzie z Australii, którzy postanowili go pokochać jako swoje dziecko dali mu szansę, dali mu start w przyszłość. Dostał to czego dzieci w Indiach mogli mu pozazdrościć. Dodać należy, że zaginięcie odciągnęło go od dwóch braci, siostry i mamy, których kochał i podziwiał.

WYDAWNICTWO/OKŁADKA
Żadnych błędów nie znalazłam. Całość dobrze wydana, na żółtych kartkach, które uwielbiam, bo nadaje to książce klimat. Każdy rozdział miał swoją nazwę i choć rozdziały były długie to innego wyjścia bym na ten zabieg nie znalazła. Okładka jest cudowna i nie zapowiada nam tego co znajdziemy w książce. Dodatkowo znajdziemy tutaj mnóstwo zdjęć Saroo z rodziną przybraną, jak i biologiczną.

PODSUMOWANIE
Z początku myślałam, że książka jest zupełnie o czymś innym. To co dostałam, gdy zaczęłam czytać było takim ciosem. Nie chodzi mi o to, ze się rozczarowałam treścią, ale tą rzeczywistością. Była taka smutna, pokazywała nam prawdziwe życie, które w dzisiejszych czasach wydaje się takie odległe, a jednak gdzieś tak właśnie wygląda. Coś co może odwrócić nasze życie i pozwala popatrzeć na nie inaczej. Jeśli tylko macie myśli "a moje życie jest do kitu" (co myślę, że nie występuje u was) to przeczytanie tej książki sprawi, że będziecie kochać swoje życie, że to co przeżył bohater będzie dla was przestrogą, nauką i takim kopniakiem, że jednak nie jest tak źle jak wam się wydaje.
Powieść trudna i wstrząsająca, do bólu prawdziwa i przejmująca, dlatego jeśli tylko chcecie poznać historię Saroo, który przemierzył setki tysięcy kilometrów, to koniecznie po nią sięgnijcie. Dla mnie nie była jakoś fenomenalna, ale dobra. Pozwoliła spojrzeć na pewne rzeczy większymi oczyma.

O KSIĄŻCE W SKRÓCIE:
Saroo jest hindusem mieszkającym w Australii. Gdy miał pięć lat wraz z bratem wybrał się do miasteczka w poszukiwaniu jedzenia. Zasnął, a brat obiecał, że po niego wróci, byleby nigdzie się nie ruszał. Niestety po obudzeniu nie zastał brata, więc postanowił go poszukać. Wszedł do pociągu, tam zobaczywszy miękkie siedzenia postanowił się na nich...