Kiedy mój wzrok padł na ostatnią stronę książki Orhana Pamuka, odczułem wielki smutek, ponieważ skończyła się wtedy piękna, choć smutna opowieść o poecie Ka. I choć z początku książka niezbyt zachęcała do jej ukończenia, nie żałuję, że mi się to udało. Bohater, poeta Ka, przybywa do małego anatolijskiego miasteczka Kars, by napisać reportaż o młodych muzułmankach popełniających samobójstwa. Zostaje jednak zaplątany w zawiłą rozgrywkę polityczną i religijną, a stawką tego wszystkiego jest jego szczęście, które próbuje odnaleźć. Paradoksalnie jednak boi się go, ponieważ może ono przynieść według niego jedynie cierpienie i rozczarowanie. Jest to także opowieść o zderzeniu dwóch światów: Europy i islamskiej Turcji. Lecz nikt tutaj nie stoi po właściwiej stronie. Wybory, których dokonują bohaterowie, mogą zaważyć na całym ich życiu. Przewroty „wojskowo-teatralne”, miłość i samotność, rozterki życiowe zwykłych ludzi – to wszystko pisarz zawarł w swojej książce. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Orhana Pamuka, jednak już wiem, że jeszcze nie jeden raz sięgnę po jego książki. Mimo, że za szybami pociągu, którym jechałem i w którym skończyłem czytać tę powieść, pogoda zupełnie różniła się od tej, która towarzyszyła bohaterowi, śnieg padał nieustannie. Przed oczyma mojej wyobraźni.

Kiedy mój wzrok padł na ostatnią stronę książki Orhana Pamuka, odczułem wielki smutek, ponieważ skończyła się wtedy piękna, choć smutna opowieść o poecie Ka. I choć z początku książka niezbyt zachęcała do jej ukończenia, nie żałuję, że mi się to udało. Bohater, poeta Ka, przybywa do małego anatolijskiego miasteczka Kars, by napisać reportaż o młodych muzułmankach...