Dla mnie poprzednia część była trochę lepsza. Akcja toczyła się szybciej i tym samym szybciej mi się czytało. Tutaj Sapkowski nieco przystopował i powoli rozwijał nowe wątki. Nie mogę jednak powiedzieć, że czytałam na siłę, nie(prawdę mówiąc, nigdy nie czytam na siłę, jak książka mnie nie wciąga to ją odkładam), nawet się wciągnęłam, szczególnie pod koniec. Naprawdę, opis sytuacji na pustyni jest boski!
Trochę zabrakło mi też krasnoludów. Owszem występowały tam, ale były bardzo epizodyczne, chyba nawet nic nie mówiły. ;c Mam nadzieję, że w kolejnym tomie pojawi się Yarpen Zigrin, albo ktoś podobny.
Uwielbiam te "Wiedźminowskie" teksty.
"Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to, czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić."
"O miłości wiemy niewiele. Z miłością jest jak z gruszką. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki. "
"– Aha! – blondynka otaksowała go wzrokiem. – Geralt. Wiedźmin, na punkcie którego oszalała Yennefer? Obserwowałam cię i zachodziłam w głowę, kim też możesz być. Strasznie mnie to męczyło!
– Znam ten rodzaj męki – odrzekł, uśmiechając się grzecznie. – Właśnie w tej chwili jej doznaję.
– Przepraszam za gafę. Jestem Keira Metz. O, kawior!
– Uważaj, to iluzja.
– Do diabła, masz rację! – czarodziejka puściła łyżkę, jakby był to ogon czarnego skorpiona. – Kto był tak bezczelny… Ty? Umiesz tworzyć iluzje czwartego stopnia? Ty?
– Ja – zełgał, nie przestając się uśmiechać. – Jestem mistrzem magii, udaję wiedźmina, by zachować incognito. Czy sądzisz, że Yennefer interesowałaby się zwykłym wiedźminem? "
"Ścisnął boki konia łydkami, ale Pegaz miał to gdzieś. Zamiast przyspieszyć, zatrzymał się i zadarł ogon. Jabłka nawozu chlupnęły w wodę. Jaskier jęknął przeciągle.
– Bohater – wymamrotał, przymykając oczy – nie zdołał sforsować huczących porohów. Zginął śmiercią walecznych, przeszyty mnogimi pociskami. Na wieki skryła go modra toń, utuliły go w objęciach glony, zielone jak nefryty. Przepadł po nim ślad wszelki, ostało jeno końskie gówno, niesione nurtem ku dalekiemu morzu... "(tak, Jaskra także uwielbiam^^)

W ramach wyzwań:
"Czytam Fantastykę"
http://magicznyswiatksiazki.pl/czytam-fantastyke-2014/
"Czytam opasłe tomiska"
http://recenzjeami.blogspot.com/2014/02/wyzwanie-czytam-opase-tomiska_4.html
"Historia z TRUPEM"
http://hugekultura.blogspot.com/2014/01/wyzwanie-historia-z-trupem.html

Dla mnie poprzednia część była trochę lepsza. Akcja toczyła się szybciej i tym samym szybciej mi się czytało. Tutaj Sapkowski nieco przystopował i powoli rozwijał nowe wątki. Nie mogę jednak powiedzieć, że czytałam na siłę, nie(prawdę mówiąc, nigdy nie czytam na siłę, jak książka mnie nie wciąga to ją odkładam), nawet się wciągnęłam, szczególnie pod koniec. Naprawdę, opis...