Dwa razy próbowałam się zmierzyć z tą książką Marqueza. Za pierwszym razem się nie udało. Powieść odbierałam jako infantylną i jednocześnie za bardzo wydumaną. Niemniej to, co przeczytałam pozostało w pamięci, dlatego po przeczytaniu "Stu lat samotności", po przemyśleniu tej prozy, po zrozumieniu nowych jej aspektów, ponownie zagłębiłam się w historii Florentina Arizy i Ferminy Dazy. I tym razem ich losy odczytałam zupełnie inaczej. Uderzył mnie nie tyle romantyzm sam w sobie, co czułość i intymność opowiedzianej miłości, choć była ona nie tylko odrzucona, cale również głęboko skrywana. Marquez posiada wielką umiejętność snucia barwnej opowieści - swoistej książkowej gawędy. I tak przedstawia losy młodego Arizy, zakochanego w Ferminie od pierwszego wejrzenia, piszącego do niej miłosne listy, stawiającego czoła rozłące, do której młodych przymusza ojciec dziewczyny. Opowiada o miłości, która w momencie, gdy miała stać się skonsumowana, została odrzucona. Poznajemy motywy Dazy, jej późniejszego narzeczonego,a po chwili męża, historię ich małżeństwa. Z drugiej strony, równolegle śledzimy losy Florentina Arizy, jego kochanek, związków i jedynego prawdziwego uczucia, będącego motorem wszystkich działań i decyzji. Przeżywamy młodość,dojrzałość, wiek średni i starość z tymi właśnie bohaterami, tonąc w karaibskim klimacie, toczonym przez kolejne epidemie cholery. Czytamy o miłości, a w tle słyszymy syreny statków dobijających do portów,głosy papug i innych egzotycznych ptaków, oglądamy kajmany i wspaniałą roślinność ogrodów. I jednocześnie widzimy zmiany urbanizacyjne, bolejemy nad utratą kolejnych gatunków zwierząt, choć cieszymy się ze zwalczenia śmiertelnej choroby. Ale przede wszystkim ciepło otacza serce, gdy czytamy o spełnieniu się wielkiego uczucia, zdawałoby się u kresu życia. Mnie osobiście ta historia przepełnia niesamowitą nadzieją, znalazłam tu wiele obserwacji, które skłoniły mnie do refleksji. Dodatkowo poczucie humoru Marqueza okazało się być podobne do mojego. Dlatego mogę z czystym sumieniem tą książkę polecić.

Dwa razy próbowałam się zmierzyć z tą książką Marqueza. Za pierwszym razem się nie udało. Powieść odbierałam jako infantylną i jednocześnie za bardzo wydumaną. Niemniej to, co przeczytałam pozostało w pamięci, dlatego po przeczytaniu "Stu lat samotności", po przemyśleniu tej prozy, po zrozumieniu nowych jej aspektów, ponownie zagłębiłam się w historii Florentina Arizy i...