Zarówno „Kochając pana Danielsa”, jak i „Powietrze, którym oddycha” bardzo mi się spodobało, więc bardzo chciałabym poznać wszystkie książki Brittainy C. Cherry. Ostatnio przeczytałam „Ogień, który ich spala” i, mimo że przypadło mi to do gustu trochę mniej, niż „Powietrze”, to i tak jestem bardzo zadowolona.

Autorka dość ciekawie podeszła do kwestii przyjaźni Logana i Alyssy. Czemu? Ponieważ najpierw, w pierwszym rozdziale, przedstawiła to, jak się poznali, a dopiero dwa lata później rozgrywa się właściwa akcja. (Jeszcze później też, ale to już ćśś). Na pierwszy rzut oka, ta dwójka ma ze sobą bardzo mało wspólnego. Nie mam tu na myśli tylko pochodzenia, ale różnią się także pod względem usposobienia i charakteru. On – ponury, zdystansowany chłopak z nieciekawej rodziny. Ona – wesoła, uśmiechnięta dziewczyna, która również nie posiada idealnej rodziny – co prawda, pod innym względem, niż Logan.

Bardzo mi przypadło do gustu to, jak Brittainy pociągnęła ich wątek. Najpierw postawiła na przyjaźń. Tylko przyjaźń. Każde z nich miało chłopaków, czy dziewczyny, a ich łączyło koleżeństwo. Inne podejście to tej sprawy, niż miłość od pierwszego wejrzenia – tak jest niekiedy lepiej, prawda?

Cechą charakterystyczną książek Brittainy C. Cherry, jak zauważyłam jest to, że jej historie są przepełnione rozmaitymi emocjami, od bólu i smutku poprzez łzy i cierpienie, aż po radość i szczęście. Czasami są one dawkowane, czasami wszystkie naraz. Cherry potrafi w jednej książce złamać serce czytelnika, by je powoli sklejać. Bardzo powoli. W przypadku „Ognia, który ich spala” jest tak samo. Osoby, które łatwo się rozklejają przy czytaniu, powinny mieć przy sobie chusteczki. Ja rzadko płaczę, ale w tym przypadku było blisko. Nawet nie zliczę, ile razy byłam wściekła na Cherry za to, jak pokierowała fabułą, ale też ile razy ją uwielbiałam. Co ona z nami robi...

Jeśli chodzi o głównych bohaterów, to autorka się postarała, aby nie byli oni wyidealizowani. Tak jak to jest w prawdziwym życiu, popełniali oni błędy i uczyli się na nich, mieli zalety, ale i wady. Co jednak, niestety, nie znaczy, że są wspaniali. Logan mnie czasami irytował, były przypadki, kiedy miałam wrażenie, że on nie zna czegoś takiego, jak: rozmowa. Gdyby w pewnym momencie pokusił się o porozmawianie w cztery oczy i wyjaśnienie pewnych spraw, fabuła potoczyłaby się zupełnie inaczej. Irytował... w tym jednym momencie byłam na niego mocno wkurzona!
Alyssę z kolei polubiłam. Dziewczyna o ciekawej osobowości, która nie bardzo może liczyć na wsparcie własnej matki. Kila razy było mi jej po prostu żal i podziwiam jej odwagę oraz, przede wszystkim, zdolność wybaczania i samozaparcia. Definicja silnej i niezależnej kobiety, to właśnie Alyssa.

Piękna opowieść, przepełniona emocjami, o sile prawdziwej miłości, która potrafi przetrwać wszystko. Co więcej – realistyczna. Bo taka historia miałaby prawo wydarzyć się naprawdę.
„Ogień, których ich spala” może i nie spodobał mi się tak mocno, jak pierwsza część serii „Żywioły”, ale i tak chcę więcej i więcej Cherry. Nie mam jeszcze trzeciego, ani czwartego tomu, nad czym bardzo ubolewam, ale muszę, po prostu muszę to przeczytać. Po samym Powietrzu i Ogniu wiem, że ten cykl jest wspaniały <3 Chyba nie muszę mówić, że polecam? ;)
zabookowanyswiatpauli.blogspot.com

Zarówno „Kochając pana Danielsa”, jak i „Powietrze, którym oddycha” bardzo mi się spodobało, więc bardzo chciałabym poznać wszystkie książki Brittainy C. Cherry. Ostatnio przeczytałam „Ogień, który ich spala” i, mimo że przypadło mi to do gustu trochę mniej, niż „Powietrze”, to i tak jestem bardzo zadowolona.

Autorka dość ciekawie podeszła do kwestii przyjaźni Logana i...