Potrzeba wielkich umiejętności, aby ze smakiem wyrazić swoją tęsknotę. Wiele pracy trzeba włożyć w nagromadzenie ładunku emocjonalnego, którego wybuch rozsadzi nawet najtwardsze serce. Nie każdy potrafi nakierować uczucia innych osób do spojrzenia na miłość i przywiązanie, zupełnie innym okiem niż zazwyczaj nam się to zdarza. Mam tutaj na myśli namiętność do polskości, rozumianej inaczej niż krzykliwy patriotyzm. Poezja potrafi chyba tęsknić najbardziej ze wszystkich gatunków literatury pięknej. To ona marzy o straconym i niedościgłym. To dla niej, ojczyzna w niewoli jest jak jesienna noc targana zimnymi powiewami wiatru. To z nią możemy liczyć co chwilę na ukojenie ciepłą nadzieją. Wydaje mi się, że to wszystko co powyżej napisałem, mógłbym utożsamić ze smutkiem płynącym z głębi twórczości Jana Lechonia. Bije z niego tak wielka a jednocześnie zmartwiona ambicja powrotu do wolnej i niepodległej Polski.

"Poezje" są obrazem Józefa Chełmońskiego z ptakami szybującymi do niezależnego kraju nad Wisłą. Są wspomnieniem Maurycego Mochnackiego, wygrywającego ostatnie akordy niezawisłego bytu. To złudzenie klawiatury jego fortepianu, owiniętej biało czerwoną tkaniną. Także dumny Cyprian Kamil Norwid znajdzie swoje zaszczytne miejsce w tym panteonie wielkich Polaków. Nawet mitologiczny Agamemnon zostaje przywołany ze swojego dalekiego greckiego grobu do obrony naszych granic. Rozpacz po stracie ojczyzny może być tak wielka, że ściągnięcie do walki wszystkich sił nieba i piekła wydaje się w tym wypadku uzasadnione.

Jan Lechoń podkreśla, jak wielką potęgą jest czas zacierający wszelkie żale. Za jego sprawą zawsze znika wszystko co nas dzieli. A sam poeta przyznaje, że jest jedynie liściem spadłym z drzewa, niesionym zimnym wichrem historii. Jednak z jego wierszy bije nie tylko gorycz. Silne jest też przeświadczenie o Polsce, płynącej z walcem Szopena w umysłach. Muzyką z jego koncertu ożyje przyroda i nawet jesienny wiatr przyniesie nam niepodległość. Zupełnie jakby wspomnienie listopada 1918 roku kierowało jego poetycką nutą. Dla skamandryty miłość i śmierć są jednymi z najważniejszych rzeczy na świecie. To one nadają sens wszystkiemu, co decyduje o losach życia, o jego smutku i rozkoszy.

Chciałbym, aby sztuka poetycka była zawsze tak oczyszczająca jak ta, którą przed chwilą widziałem. Wyobrażam sobie, że mogę w niej błądzić ale tylko z nadzieją, że dojdę do lepszego jutra. Takie zagubienie jest dla mnie bardzo przyjemne. W "Poezjach" Jana Lechonia mam wszystko, co powoduje u mnie intelektualny błogostan. Mogę zatracić obraną zawczasu orientację i być zwodzonym po nocnym lesie, srebrnym od światła gwiazd. Mnie zupełnie nie przeszkadza, że wiersze polskiego poety są trudne do uchwycenia i przesiąknięte często ciężką tematyką. Wystarczy zapomnieć o stopniu trudności i chwytać piękno poszczególnych wersów, nawet nie wysilając się łączeniem ich w zwrotki. Jan Lechoń jest poetą, który potrafi mnie poprowadzić po lirycznych meandrach, mocno trzymając się docelowego kierunku. Zaufajcie mu, on wie jak stworzyć odpowiedni nastrój.

Potrzeba wielkich umiejętności, aby ze smakiem wyrazić swoją tęsknotę. Wiele pracy trzeba włożyć w nagromadzenie ładunku emocjonalnego, którego wybuch rozsadzi nawet najtwardsze serce. Nie każdy potrafi nakierować uczucia innych osób do spojrzenia na miłość i przywiązanie, zupełnie innym okiem niż zazwyczaj nam się to zdarza. Mam tutaj na myśli namiętność do polskości,...