Kraszewski próbuje tu pokazać prozę poezji, codzienne życie poety, to, co się dzieje z romantycznymi ideami, gdy zderzają się z codziennością. Do tego tematu będzie pisarz jeszcze wielokrotnie wracał.
Ta maleńka książeczka zawiera dużo błyskotliwych koncepcji (np. ludzie - troglodyci), choć jest z nia pewien problem: nie wiadomo, czy to satyrai kpina, czy pochwała poety, a krytyka otaczającego go świata. Obecna wersja jest bardziej jednoznaczna w tonie kpiny z Gustawa, jednak warto pamiętać, że pierwsze wydanie było bardziej niejednoznaczne (każdy rozdział otwierał się mottem z Kochanowskiego, utwór wieńczył epilog), które wydawca w trzecim wydaniu po prostu wyciął, żeby powieść była łatwiejsza w odbiorze. Praktyka wydawcy z dzisiejszej perspektywy nie do pomyślenia, wtedy była dość powszechna. (sam Kraszewski zresztą nie był typem pisarza, który się troszczy o swój dorobek; gdy tylko coś napisał, przestawało go interesować, bo rzucał się w kolejny projekt. Nie miał też - choć może to tylko kokieteria - ambicji tworzenia wiekopomnych utworów; powiadał, że jego powieści przyjaciele winni używać do zapalania fajek).

Kraszewski próbuje tu pokazać prozę poezji, codzienne życie poety, to, co się dzieje z romantycznymi ideami, gdy zderzają się z codziennością. Do tego tematu będzie pisarz jeszcze wielokrotnie wracał.
Ta maleńka książeczka zawiera dużo błyskotliwych koncepcji (np. ludzie - troglodyci), choć jest z nia pewien problem: nie wiadomo, czy to satyrai kpina, czy pochwała poety, a...