Trochę przewidywalna, ale czytałam z przyjemnością.

Trochę przewidywalna, ale czytałam z przyjemnością.

Jedna ze słabszych powieści tej autorki. Nudna, bez akcji, z rozwlekłymi na pół strony wypowiedziami bohaterów. Pierwsza połowa książki to życiorys głównej bohaterki, pomieszanie teraźniejszości z przeszłością. Potem irracjonalne w mojej opinii decyzję jakie podejmuje, natomiast lukrowane zakończenie wzbudziło we mnie chichot.

Jedna ze słabszych powieści tej autorki. Nudna, bez akcji, z rozwlekłymi na pół strony wypowiedziami bohaterów. Pierwsza połowa książki to życiorys głównej bohaterki, pomieszanie teraźniejszości z przeszłością. Potem irracjonalne w mojej opinii decyzję jakie podejmuje, natomiast lukrowane zakończenie wzbudziło we mnie chichot.

Grace i Ted ,szanowana i przez wszystkich postrzegana jako idealna para literacka .Jakim są naprawdę małżeństwem? Grace ukrywa przed Tedem prawdę o swojej matce ,bo obawia się że może dziedziczyć po niej chorobę .
Grace oprócz tego jest bardzo wpływową kobietą i mającą wiele obowiązków ,Ted ma asystentkę ,która jest jego prawą ręką ,niestety z powodu choroby matki musi zrezygnować z pracy .Wtedy nieoczekiwanie pojawia się Beth.
Jak łatwo można kogoś zmanipulować i wmówić różne rzeczy ,jak na przykład chorobę ? Co zrobi Beth żeby zniszczyć ten "idealny" związek ,i kim tak na prawdę jest ?
Więcej już nie zdradzę ,dodam tylko że w książce pojawiają się też ciekawe przepisy :-)

Grace i Ted ,szanowana i przez wszystkich postrzegana jako idealna para literacka .Jakim są naprawdę małżeństwem? Grace ukrywa przed Tedem prawdę o swojej matce ,bo obawia się że może dziedziczyć po niej chorobę .
Grace oprócz tego jest bardzo wpływową kobietą i mającą wiele obowiązków ,Ted ma asystentkę ,która jest jego prawą ręką ,niestety z powodu choroby matki musi...

Grace boi się męża, kuli się w sobie na jego widok. „Dzisiaj nie mam szczęścia.” Inni widzą go jako troskliwego kochającego małżonka, geniusza pisarskiego. Ale świat nie zna go tak, jak Grace po 25 latach małżeństwa- inni nie znają jego nieprzewidywalnych nastrojów, napadów furii, rzucanych obelg. Ted tłamsi żonę, kiedyś jeszcze odpierała jego ataki, teraz usuwa się i chowa, maskuje swój strach, przeprasza za zachowanie męża. Czasami miewa nadzieję, że jego dobry nastrój potrwa dłużej, ale to nie zdarza się nigdy. I Grace zastanawia się „jakim cudem jej życie stało się tak trudne.”

Asystentka Teda z powodów osobistych zrezygnowała z posady, co dodatkowo jest trudne dla Grace, bo tamta umiała rozładować emocje Teda, maskować jego wybuchowość. Nagle niespodziewanie na imprezie poznaje Beth, która wydaje się być idealną kandydatką na nową asystentkę- samowystarczalna, kompetentna, wielozadaniowa. Jednak Grace ma pewne niepokojące uczucia co do niej, ale zagłusza je. Beth zajęła się całym ich życiem, co później, po początkowej euforii staje się niepokojące…

Na pewno ciekawym wątkiem jest także historia matki Grace, która nie radziła sobie z życiem i zrzuciła odpowiedzialność za codzienność na córkę. Jej choroba zatruła życie bohaterki, świadomość że może stać się taka jak ona, strach przed nieprzewidywalnością wpływa na Grace do dzisiaj, nie pozwalając cieszyć się życiem. To tajemnica, o której nikomu nie powiedziała.

„Jeśli będzie doskonała, nikt jej nie oceni, nie obwini ani nie zawstydzi.”

Książka ukazuje, że cokolwiek dzieje się w życiu, zwykle nie jest tak idealne jak się wydaje, większość z nas ukrywa jakieś tajemnice, może wstyd, może cierpienie. Małżeństwa miewają wzloty i upadki, rzadko są początkiem bajki. Jeśli coś od dawna jest normalnością, to nawet piekło staje się normalnością, aby siebie ocalić, trzeba być niesłychanie silnym, przyda się też pomoc innych. Powieść polecam- bardzo wiarygodnie opisane stany psychiczne bohaterki, realna sytuacja, niepokojący klimat jak z dobrych thrillerów.

Grace boi się męża, kuli się w sobie na jego widok. „Dzisiaj nie mam szczęścia.” Inni widzą go jako troskliwego kochającego małżonka, geniusza pisarskiego. Ale świat nie zna go tak, jak Grace po 25 latach małżeństwa- inni nie znają jego nieprzewidywalnych nastrojów, napadów furii, rzucanych obelg. Ted tłamsi żonę, kiedyś jeszcze odpierała jego ataki, teraz usuwa się i...

F

F

Ostatnio "Czysty przypadek" Green mnie rozczarował, szczególnie, że dobrze pamiętałam emocje, jakie towarzyszyły mi przy świetnej lekturze "Posklejanej rodziny". Jane Green ma charakterystyczny styl, którego dziś, przez pomyłkę, nie przypisałabym innej autorce. Jej lektury wymagają skupienia, wręcz refleksyjnego nastawienia, bo przez prezentowane ludzkie dramaty nie da się przebiec. Nalezy im poświecić tyle czasu, ile byśmy musiały go oddać, na przemyślenia realnych sytuacji.
Momentami atmosfera powieści jest przytłaczająca. W głównej mierze poprzez zdecydowanie nakreśloną psychikę bohaterek, które muszą się mierzyć z wyzwaniami. Autentyczność, jaką nadaje autorka swoim postaciom, mają ten magnes, który powoduje, że nawet przy mniej atrakcyjnej treści nie pozwala nam to książki odłożyć przed jej zakończeniem. W "Ocalić Grace" jest jeszcze jeden czynnik, który może spodobać się odbiorcy, a mianowicie stopniowo ulegająca zmianie sytuacja w domów Chapmanów. Nie ma tu nagłych zrywów, przejść, które nie pokazywałyby drobnych kroczków w jakim kierunku rozwija się zjawisko i konsekwencji działania wroga. Można przyjrzeć się scenariuszowi, jak to jest być zmanipulowanym i jak można się poczuć, gdy ktoś przejmuje za nas kontrolę nad życiem. Człowiek często staje się bezbronny w obliczu cudzych, dobrze obmyślanych rozgrywek zmierzających do bezkompromisowych działań. Najpierw wkupić się w łaski oferując gotowość niesienia pomocy, potem pozornie poświęcać mu uwagę, by z biegiem czasu stać się niezastąpionym. A stąd już bardzo blisko do przejęcia władzy.
"Żyję po to, by pomagać ludziom, i nic nie daje mi większej satysfakcji niż organizowanie czyjegoś życia i pilnowanie, by płynęło gładko."(s.360)"Nie musi się pani o nic martwić. Jestem tutaj, by zmienić wasze życie". Dodajmy, że zmienić "wasze życie" w piekło, czerpiąc przy tym wszelkie korzyści dla zaspokojenia własnych potrzeb. Uważajmy zatem, kogo wpuszczamy do swoich domów.

Wszystko co jest zawarte w treści odnośnie postaci, staje się bardzo ważne, ze względu na obrót spraw. Tak jak nakreślenie początków znajomości i małżeństwa z Tedem dobrze osadza czytelnika w relacjach tych dwojga, tak i młodość Grace, przed którą ta się broni z wiadomych przyczyn, jest podyktowana pogłębioną psychologią postaci oraz ich przemian. Bez tego, powolnie rozwijającego się początku i dalszych wstawek, może nieco odciągających nas od bieżących wydarzeń, ale dających pełen obraz głównej bohaterki, nie byłoby tej płynności w opowieści.

"Ocalić Grace" to autentycznie zaprezentowany opis kobiecego dramatu. Bez ckliwości, zbędnego wyciskania łez, uderzający wprost siłą wyrachowania oraz manipulacją na jaką jest skłonna, niewątpliwie, osoba z zaburzeniami. Obawiam sie, że nie stanie się przyjemną lekturką, bo nie uważam, by autorka miała na celu tworzyć coś, co można przeczytać w dwie godziny i zapomnieć w ciągu kolejnych dwóch. Do tego typu lektury trzeba mieć wolny od zmęczenia umysł, chętny do zaangażowania z problemy postaci, tak by na spokojnie przemierzać ich świat i mieć czas na własne przemyślenia. Dla mnie była to dobra lektura.

Ostatnio "Czysty przypadek" Green mnie rozczarował, szczególnie, że dobrze pamiętałam emocje, jakie towarzyszyły mi przy świetnej lekturze "Posklejanej rodziny". Jane Green ma charakterystyczny styl, którego dziś, przez pomyłkę, nie przypisałabym innej autorce. Jej lektury wymagają skupienia, wręcz refleksyjnego nastawienia, bo przez prezentowane ludzkie dramaty nie da się...

Podstawową bolączką powieści Jane Green jest to, że akcja nieprawdopodobnie się wlecze. Zanim w ogóle zaczną się jakieś kłopoty, zmuszeni jesteśmy przebrnąć przez cały życiorys Grace – wspomnienia z pracy w wydawnictwie, okoliczności, w jakich poznała Teda, rozkwit ich miłości, ślub, dziecko i tak dalej. Słowem: całą drogę, która doprowadziła ją do miejsca, w którym jest teraz. Dowiadujemy się też, skąd wzięła się jej pasja do gotowania, kto nauczył ją tej sztuki i czemu to nie była matka i jak toczyła się jej kariera aż do momentu, gdy zaczęła wydawać książki kulinarne i zyskała popularność wśród elit. Te wszystkie informacje są na pewno bardzo istotne, ale forma, w jakiej nam je podano, jest absolutnie niestrawna. Za dużo, na gęsto i w dodatku jeszcze zanim zacznie się jakakolwiek akcja. Po napięciu wyczuwalnym w opisie, nie pozostaje nawet ślad, a czytelnik zastanawia się, czy przypadkiem w drukarni nie doszło do pomyłki i ktoś nie skleił okładki jednej książki z wkładem innej.

~ * ~
Fragment opinii opublikowanej na blogu Herbaciane myśli. Zapraszam serdecznie do lektury całości!

Podstawową bolączką powieści Jane Green jest to, że akcja nieprawdopodobnie się wlecze. Zanim w ogóle zaczną się jakieś kłopoty, zmuszeni jesteśmy przebrnąć przez cały życiorys Grace – wspomnienia z pracy w wydawnictwie, okoliczności, w jakich poznała Teda, rozkwit ich miłości, ślub, dziecko i tak dalej. Słowem: całą drogę, która doprowadziła ją do miejsca, w którym jest...

Po przeczytaniu opinii chciałam ja odłożyć...niby nudna, nie warta przeczytania. Pochłonęłam ja w dwa dni, nudy nie wyczułam, nie mogłam się oderwać.

Po przeczytaniu opinii chciałam ja odłożyć...niby nudna, nie warta przeczytania. Pochłonęłam ja w dwa dni, nudy nie wyczułam, nie mogłam się oderwać.

czytałam recenzje, różne, ale mnie się podobała

czytałam recenzje, różne, ale mnie się podobała

Początkowo książka mnie nudziła, by potem rozwinąć się dość intrygująco, zaskakująco- wręcz trudno uwierzyć w takie rozwinięcie akcji. Jednak uważam, że "Kuszenie losu" tej autorki jest dużo lepszą pozycją.

Początkowo książka mnie nudziła, by potem rozwinąć się dość intrygująco, zaskakująco- wręcz trudno uwierzyć w takie rozwinięcie akcji. Jednak uważam, że "Kuszenie losu" tej autorki jest dużo lepszą pozycją.