W pierwszym momencie ciężko było mi się połapać, ponieważ przyznaję: nie zaczęłam czytać tego cyklu w odpowiedniej kolejności.
Oczywiście książka składa się tak jak dotychczas pochłonięte przeze mnie części, książka to zbiór powiązanych ze sobą ( w mniejszy lub większy sposób) opowiadań.
W przypadku pierwszego opowiadania „Piękna Katarzyna” nie będę kłamać, że doznałam wielkiego zawodu. Nie mogłam się doczekać, kiedy mój ukochany inkwizytor dojdzie do głosu… i się nie doczekałam.
Dopiero mniej więcej w połowie drugiego opowiadania olśniło mnie, o co chodzi. I się zachwyciłam pomysłem autora na przedstawienie wszystkiego przed tym co znamy z pozostałych odsłon cyklu. A dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy…

Myślę, że moje spojrzenie na głównego bohatera może się zmienić już na zawsze. Oczywiście nie mówię tym samym, iż będzie to spojrzenie przez pryzmat negatywu.

Podoba mi się również napięcie, jakie buduje autor na przestrzeni wszystkich opowiadań. Cały czas chciałam więcej, chciałam dowiedzieć się nowych rzeczy. Odkrywanie coraz to nowych rzeczy, próba odgadnięcia jak to się skończy, ile uda się dowiedzieć Löwefella o przeszłości mojego ulubionego inkwizytora to była dla mnie nie rada gratka dopełniona oczywiście niezwykłym poczuciem humoru autora.

Dla mnie rewelacja

W pierwszym momencie ciężko było mi się połapać, ponieważ przyznaję: nie zaczęłam czytać tego cyklu w odpowiedniej kolejności.
Oczywiście książka składa się tak jak dotychczas pochłonięte przeze mnie części, książka to zbiór powiązanych ze sobą ( w mniejszy lub większy sposób) opowiadań.
W przypadku pierwszego opowiadania „Piękna Katarzyna” nie będę kłamać, że doznałam...