Tak sobie myślę, że gdyby Tadeusz Boy-Żeleński popełnił wstęp do jakiejkolwiek instrukcji obsługi, to istnieje szansa, że bym to coś przeczytała od deski do deski z wypiekami na polikach. „Wielki Testament” to kolejna pozycja z klasyki, której walory podnosi wstęp tłumacza. A sam utwór Villon’a? Okazuje się, że schyłek średniowiecza we Francji wcale ciemny nie był. Wino, kobiety, śpiew (kolejność dowolna) zaprzątały uwagę Franciszka. A że na takie życie fundusze są potrzebne, których z racji urodzenia niestety pisarz nie posiadał, to i przydarzyło mu się kilka ciemnych sprawek, za które zapoznał się z wnętrzami więzień, a nawet i parę tortur przetrzepało mu skórę w ramach kary. Doświadczenia takie wyostrzyły mu dowcip. Z natury Villon złośliwcem był przeokropnym, więc tworząc „Testament” był uprzejmy unieśmiertelnić kilku ludzi, którzy do ratowania go z opresji rąk nie przyłożyli. Jedno trzeba przyznać, nieubłagany upływ czasu i „memento mori” u Villona robi wrażenie. Mimo dość specyficznego języka i zapisu, czytanie „Wielkiego Testamentu” wcale nie boli. Myślę, że warto dać temu utworowi szansę.

Tak sobie myślę, że gdyby Tadeusz Boy-Żeleński popełnił wstęp do jakiejkolwiek instrukcji obsługi, to istnieje szansa, że bym to coś przeczytała od deski do deski z wypiekami na polikach. „Wielki Testament” to kolejna pozycja z klasyki, której walory podnosi wstęp tłumacza. A sam utwór Villon’a? Okazuje się, że schyłek średniowiecza we Francji wcale ciemny nie był. Wino,...