Zawsze zastanawiało mnie dlaczego nikt nie zekranizował żadnej powieści Nory Roberts w taki sposób, jak Sparksa czy Ahern. Przy tej książce doszłam do wniosku, że może autorka zniechęciła się tymi telewizyjnymi szmirami. Jak można było tak spartaczyć tą cudowną powieść?! To było okrutne. Filmowa Cilla to totalne nieporozumienie. Ta kobieta wymachująca młotem wygląda jak ja usiłująca tańczyć flamenco. Nikt nie uwierzy w to, że ona jest "złotą rączką".

Film "Triumf pamięci" obejrzałam pierwszy raz kilka lat temu. Wydał mi się średni. Po przeczytaniu książki okazał się okropny. Zastanawiam się czy wiedziałabym kto stoi za tymi wszystkimi włamaniami i aktami wandalizmu gdybym nie widziała filmu. Pewnie nie. Tym razem nikt nie powie, że przewidział zakończenie. To niemożliwe.

Bohaterki Nory Roberts to zazwyczaj kobiety z przeszłością, które w pewnym momencie swojego życia stają na nogi, otrzepują się z kurzu i od tej pory ich życie jest pasmem sukcesów. Cilla zawaliła swoją karierę aktorską, potem zawaliła studia i małżeństwo. Stało się tak, bo nie miała do tego serca. Były jednak rzeczy, które jej wychodziły: przyjaźń i renowacja zniszczonych budynków.

Ford Sawyer po części wciąż jest małym chłopcem. Zarabia na życie rysując komiksy, a wolne chwile spędza grając w gry wideo i pozwalając ogrywać się w pokera kumplom z dzieciństwa. Jak można nie kochać faceta, który darzy miłością tak paskudnego psa jak Spock? Pomijając to wszystko, Ford jest też bardzo stabilny. Mieszka w prawdziwym domu, a nie w kawalerskiej suterenie, przyjaźni się z tymi samymi ludźmi od dzieciństwa, wciąż od czasu do czasu jada obiady z rodzicami i zawsze można na nim polegać.

"Hołd" to historia o poszukiwaniu swoich korzeni, swojej tożsamości. Cilla całe dzieciństwo i okres dorastania spędziła w świecie iluzji - Hollywood. Nigdy nie miała swojego miejsca. Nigdy nie miała prawdziwej, szczerej relacji z drugim człowiekiem. Przynajmniej dopóki nie spotkała Steve'a. Cilla musiała dowiedzieć się dlaczego jej babka popełniła samobójstwo. Zostawiła na świecie swoją córkę i odebrała życie nie tylko sobie, ale też swojemu nienarodzonemu dziecku. Czy babka Cilly była tak okrutna i egoistyczna? I czy geny mogą wytłumaczyć jej własne problemy ze zbudowaniem związku?

"Miłość? To zielony kryptonit. Zwycięża wszystko inne."

Zawsze zastanawiało mnie dlaczego nikt nie zekranizował żadnej powieści Nory Roberts w taki sposób, jak Sparksa czy Ahern. Przy tej książce doszłam do wniosku, że może autorka zniechęciła się tymi telewizyjnymi szmirami. Jak można było tak spartaczyć tą cudowną powieść?! To było okrutne. Filmowa Cilla to totalne nieporozumienie. Ta kobieta wymachująca młotem wygląda jak ja...