Jeżdżąc z córką na turnusy rehabilitacyjne, miałam wielką przyjemność poznać sporą gromadkę osób chorującym na Zespół Downa i była to przyjemność w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Bardziej radosnych i otwartych ludzi nigdzie nie poznałam...



Patrząc na nich z boku, widziałam radość w ich oczach, odczuwanie emocji sto razy mocniej niż przeciętny człowiek. Widziałam jak się zakochują i zrywają, jak tańczą i płaczą, ale przede wszystkim widziałam w nich wielką chęć życia. To zaobserwowałam jako obserwator, osoba nie przebywająca z chorymi na Zespół Downa na co dzień. Nigdy jednak nie uda mi się zrozumieć chorego na Downa, ani poczuć to, co czuje rodzic opiekujący się codziennie osobą dotkniętą tą chorobą.

Maja Chmiel, krok po kroku, w swojej książce pomaga nam zrozumieć to trudniejsze życie, ale jakże piękny świat. Przekonamy się jak czuje się matka dziecka chorego na Zespół Downa. Autorka krok po kroku pokazuje nam jak trudna jest jej rola, ale jakże wspaniała. Nie myślcie sobie, że przeczytacie tutaj tylko o trudach takiego wychowania. Owszem, o tym też, ale Maja pokaże też jakie to wyróżnienie dla niej.

Główna bohaterka jest mamą Pawła dotkniętego wyżej wspomnianą chorobą. Codziennie boryka się z innością swojego dziecka, starając się przeistoczyć wspólne życie w miarę normalne. Nie uda się to jednak dopóki nie będzie miała powszechnej akceptacji otoczenia i zrozumienia ludzi.

Jaki jest cel napisania tej książki? Co kierowało autorką? Czu udało jej się zainteresować mnie tym, jakże trudnym tematem?

Do napisania powieści skłoniło pisarkę jej własne serce. Pisząc, chciała uwiecznić życie rodziców Pawełka. Wyjątkowe życie. Dzieli się tutaj swoim doświadczeniem, opisując historię tej oryginalnej rodziny. Pisze prosto i szczerze, wręcz bardzo intymnie, nie ubarwia niczego, wszystko jest uwiecznione prawdziwie i bez żadnych niepotrzebnych "dodatków". Dodatkowo styl pisania jest niezwykle lekki i ciekawy.

Książka jest równocześnie osobistym apelem o równość i tolerancję, o której dużo słyszymy, a jednak mało widzimy. Nie jest to łatwa lektura, bo i temat nie jest łatwy, ale warto po nią sięgnąć, chociażby dla chwili namysłu i zadumy.

Jeżdżąc z córką na turnusy rehabilitacyjne, miałam wielką przyjemność poznać sporą gromadkę osób chorującym na Zespół Downa i była to przyjemność w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Bardziej radosnych i otwartych ludzi nigdzie nie poznałam...



Patrząc na nich z boku, widziałam radość w ich oczach, odczuwanie emocji sto razy mocniej niż przeciętny człowiek. Widziałam jak...