Bardzo dobrze napisana prawdziwa historia, która z pewnością będzie inspiracją nie tylko dla tych wszystkich, którzy zetknęli się z chorobą autyzmu.
O determinacji matki i jej sukcesie.
Polecam:)

Bardzo dobrze napisana prawdziwa historia, która z pewnością będzie inspiracją nie tylko dla tych wszystkich, którzy zetknęli się z chorobą autyzmu.
O determinacji matki i jej sukcesie.
Polecam:)

Niezwykła opowieść walecznej mamy. Bohaterką jest mała dziewczynka , niezwykle wrażliwa i utalentowana. Iris znałam przed przeczytaniem książki z bloga prowadzonego przez jej mamę na fb. Warto przeczytać.

Niezwykła opowieść walecznej mamy. Bohaterką jest mała dziewczynka , niezwykle wrażliwa i utalentowana. Iris znałam przed przeczytaniem książki z bloga prowadzonego przez jej mamę na fb. Warto przeczytać.

Książka dla każdego. Każdy z nas codziennie zmaga się z różnymi problemami. Cały problem w tym, żeby zawsze znaleźć optymalne rozwiązanie. Nawet największe problemy można zmienić w sukces. Z każdego zła może wyjść coś dobrego. Trzeba tylko się postarać.

Książka dla każdego. Każdy z nas codziennie zmaga się z różnymi problemami. Cały problem w tym, żeby zawsze znaleźć optymalne rozwiązanie. Nawet największe problemy można zmienić w sukces. Z każdego zła może wyjść coś dobrego. Trzeba tylko się postarać.

Autyzm jest jednym z najbardziej zagadkowych zaburzeń. Odmienne zachowanie i funkcjonowanie dzieci oraz dorosłych sprawia, że bardzo utrudnia codzienne życie osób z tą niepełnosprawnością i ich rodziców lub opiekunów. Do tego dochodzą odmienne potrzeby każdego autyka, innego rodzaju zaburzenia, strefy, z którymi sobie nie radzą. Jednymi z wielu typowych cech jest unikanie dotyku, nadwrażliwość na różnego rodzaju tkaniny, wyostrzony węch, słuch. Wszystko, co na neurotypowego człowieka działa delikatnie na osobę z autyzmem może działać ze zwielokrotnioną siłą. Do tego dochodzi nieumiejętność komunikowania się, czasami brak zdolności przetwarzania mowy, brak kontaktu wzrokowego, różnego rodzaju manie, autoagresja wynikająca z cierpienia wywołanego nadmiarem nieodpowiednich bodźców. Praca z dzieckiem z autyzmem to kroczenie o kruchym lodzie i ciągła konieczność uważania, aby nie wpaść w otchłań odcięcia i braku kontaktu z autykiem.
Arabella Carter-Johnson snuje spokojną i ciepłą opowieść o swojej niezwykłej córce Iris Grace. Jej życie wyglądało dość przeciętnie: podróże, praca, dojrzewanie do stałego związku uwieńczonego małżeństwem oraz oczekiwanie na dziecko. Wszystko w życiu zaplanowane, dopięte na ostatni guzik, poukładane: najpierw zebrane pieniądze, później małżeństwo, kupno domu, urodzenie dziecka. Wydawałoby się, że w takiej sytuacji trudno o jakąkolwiek porażkę czy niedociągnięcie. Ta jednak pojawia się nieoczekiwanie i do tego wraz z narodzinami dziecka, które już od pierwszych chwil zachowuje się inaczej. Są to jednak delikatne, ledwo dostrzegalne sygnały, które zostają zagłuszone przez doskonałe postępy córki. Wczesna umiejętność chodzenia, pierwsze wypowiedziane słowa sprawiają, że nieprzespane noce oraz unikanie przez dziewczynkę kontaktów z ludźmi zostają zagłuszone przez osiągnięcia, które z każdym dniem coraz bardziej niepokoją. Z każdym tygodniem jednak coraz bardziej widoczna staje się odmienność małej Iris Grace. Źle reaguje na towarzystwo ludzi, zanikają jej umiejętności mówienia, traci kontakt wzrokowy z rodzicami, ucieka w świat książek, które stają się dla niej pretekstem do unikania relacji z ludźmi lub zwierzętami, zainteresowania zabawkami. Do tego pojawia się coraz więcej fobii. Pierwsze wakacje to koszmar, którego żadne z rodziców nie mogło przewidzieć: zamiast radości z piasku i wody, odwiedzania nowych miejsc Iris na wszystko reaguje paniką. Nawet zwykłe zakupy okazują się nie lada wyzwaniem. Jedyny plus z takiego wyjazdu jest taki, że oboje mogą dokładniej przyjrzeć się córce i zacząć zastanawiać się, co jest powodem jej odmiennego zachowania. Poszukiwania trwają dość długo, aż do czasu, kiedy Arabella trafia w Internecie na opis autyzmu. Wszystkie zachowania córki zgadzają się z tym opisem zaburzenia.
Świadomość odmienności staje się pierwszym krokiem do diagnozy, która wcale nie przychodzi szybko, a pomoc państwa okazuje się niewystarczająca. Do tego specjaliści działają bardzo szablonowo, schematycznie, bez zwracania uwagi na zainteresowania i potrzeby dzieci. Diagnoza przez lekarzy traktowana jest jako wyrok: do końca życia Iris nie będzie dobrze funkcjonowała. Rodzice pozostają pozbawieni jakiejkolwiek nadziei. Arabella każdego dnia poszukuje nowych rozwiązań, nowych sposobów na dotarcie do córki, nawiązanie z nią kontaktu wzrokowego, sposobu do zachęcania do nowych aktywności, co okazuje się nie lada wyzwaniem. Praca z szeregiem elastycznych specjalistów pozwalających wprowadzić muzykoterapię oraz inne aktywności, rozwinąć zainteresowanie światem, sztuką, otwieraniem się na ludzi pozwala na stopniowe wprowadzanie Iris Grace do normalnego życia. Doświadczenie w szkoleniu zwierząt okazuje się niezwykle przydatne. Ciągła otwartość na odczytywanie wysyłanych przez córkę sygnałów pozwala na stopniowe postępy.
W międzyczasie nie zabraknie zmagań z regresami, przytłaczającymi nieprzespanymi nocami, krzykiem, odpychaniem rodziców przez dziewczynkę oraz odkrycia niezwykłego talentu. Iris bardzo wcześnie wykazuje zainteresowanie rysowaniem, a kiedy dostaje do ręki farby jest oczarowana. Eksperymenty z kolorami, niesamowite skupienie i tworzenie niezwykłych obrazów sprawia, że jej rodzice zaczynają pokazywać te obrazy światu, sprzedawać je, aby zarobić ma terapię dziewczynki. Kiedy prace Iris stają się coraz bardziej znane pojawia się coraz wyraźniejsze światełko w tunelu: nie są ze swoim problemem sami, mogą liczyć na wsparcie finansowe oraz czasowe innych ludzi, mogą dowiedzieć się więcej o autyzmie, podzielić się z większą ilością osób swoimi doświadczeniami.
Poza malowaniem, poznawaniem przyrody, odprężającymi wycieczkami rowerowymi ważnym motywem przewodnim jest wpływ różnych zwierząt na terapię córki. Nie zawsze pierwsze kontakty z nimi kończą się powodzeniem. Nie wszystko okazują się odpowiednie dla nadwrażliwej Iris. Dopiero wizyta kota w czasie świąt sprawia, że Arabella zaczyna poszukiwania odpowiedniego dla swojej córki. Nie są to jednak poszukiwania łatwe, ponieważ przedstawiciel rasy musi być nietypowy, cierpliwy. W końcu po wielu miesiącach poszukiwań udaje jej się znaleźć Thulę, która zachowuje się bardziej jak pies niż kot. Przedstawicielka maine coonów okazała się doskonałą towarzyska codziennych aktywności Iris. Coraz bliższa relacja pozwalała na pozbywanie się kolejnych fobii, kolejne postępy w komunikacji i nauce mówienia, nawiązywania kontaktu oraz zainteresowania światem.
„Niezwykły talent Iris Grace” to piękna opowieść o rodzicielskiej miłości, poświęceniu, poszukiwaniu rozwiązań, wychodzeniu naprzeciw potrzebom dziecka, wsłuchiwaniu się w jego sygnały i odmiennym funkcjonowaniu, wychodzeniu poza schematy, stosowaniu nietypowych technik, łączeniu doświadczenia pracy ze zwierzętami w pracy z dzieckiem oraz otwartości umysłu. Opowieść Arabelli Carter-Johnson to też podzielenie się popełnionymi błędami, pierwszych próbach dostosowania dziecka do otoczenia, dojrzewaniu do akceptacji autyzmu, jako części życia, zmianie priorytetów i edukacji domowej, dzięki której córka ma czas na nauczenie się funkcjonowania w otoczeniu większej ilości ludzi, wybieraniu rozwiązań, które pozornie bardziej komplikują życie, a okazują się wstępem do rozwoju zainteresowań oraz funkcjonowania pozwalającego na lepszą naukę.
Opowieść Arabelli Carter-Johnson to książka dla każdego. Dzieci i młodzież dowiedzą się z niej czym jest autyzm, jak wygląda odmienne postrzeganie świata, inny sposób funkcjonowanie i będą mogli docenić niezwykłe moce drzemiące w odpowiednim podejściu do osób z zaburzeniem. Nauczyciele będą mogli rozwinąć nowe umiejętności, sceptycznie spojrzeć na szereg niesprawdzającej się terapii, przestarzałych metod. Bliscy osób, które mają dzieci z zaburzeniem będą mogli zrozumieć, w jaki sposób podchodzić do swoich małych krewnych, z jakim wysiłkiem związane jest rodzicielstwo w przypadku autyzmu, a rodzicom dzieci z autyzmem da szersze spojrzenie, pozwoli z boku popatrzeć na własne zmagania, zainspiruje do wielu działań, pozwoli zmodyfikować terapię, zachęci do intensywniejszej pracy z dzieckiem, da wielką nadzieję oraz zachęci do poszukiwania alternatywnej edukacji.
Mnie bardzo podobało się wprowadzenie w terapię idei szkoły waldorfskiej (bardzo mi bliskiej i uznawanej przez mnie za ideał kształcenia),która tematycznie podąża za zainteresowaniami oraz potrzebami dziecka, pozwala na rozwijanie kolejnych, wykorzystującej jedne pasje do rozwoju innych i pomagająca globalnie podejść do różnych elementów kształcenia. W takiej edukacji ważna jest otwartość, ciągła gotowość modyfikowania planu nauczania, rozwijanie wielu umiejętności przez wykorzystanie dziecięcych pasji.
„Niezwykły talent Iris Grace” to napisana z niezwykłą wprawą opowieść o wszystkim, co wiąże się z autyzmem. Łatwy język, duża wprawa w snuciu osobistej historii, niezwykła umiejętność dzielenia się doświadczeniami sprawiają, że jest to wartościowa lektura dla każdego. Szczególnie pomocna okaże się osobą, które na co dzień borykają się z różnymi przypadłościami autyzmu. Rodzicom na każdym etapie drogi da dużo nadziei, że zawsze można coś zmienić. Całość dopełnia solidna, miła w dotyku oprawa oraz piękne ilustracje. Książkę można uznać za nietypowy poradnik w formie osobistej opowieści. Zdecydowanie polecam!

Autyzm jest jednym z najbardziej zagadkowych zaburzeń. Odmienne zachowanie i funkcjonowanie dzieci oraz dorosłych sprawia, że bardzo utrudnia codzienne życie osób z tą niepełnosprawnością i ich rodziców lub opiekunów. Do tego dochodzą odmienne potrzeby każdego autyka, innego rodzaju zaburzenia, strefy, z którymi sobie nie radzą. Jednymi z wielu typowych cech jest unikanie...

Kolejna sentymentalna opowieść? Dziewczynka z autyzmem, ukryty i odkryty talent. Cudowny zwierzak, który sprawił, że dziecko zaczęło się zmieniać i otwierać na świat. Czy już tego nie było tyle razy? Billy. Kot, który uratował moje dziecko, Rex – Cathleen Lewis, w końcu nawet sama historia Temple Grandin, opowiedziana przez Olivera Sacksa, później nią samą i ostatecznie sfilmowana.

Iris Grace zabłysnęła na chwilę nawet w polskim internecie. Chwytliwe tytuły w sam raz do klikania “pięciolatka z talentem i autyzmem”, “5-letnia malarka”, “ma 5 lat cierpi na autyzm i maluje jak Monet”. To tylko kilka z wybranych.

W ubiegłym roku historię dziewczynki opowiedziała jej mama Arabella Carter-Johnson w książce Niezwykły talent Iris Grace.

I mimo urokliwości całej historii, nie jest to tylko wyciskacz łez i ckliwa historyjka. Mama opowiada o walce rodziny o swoje dziecko.
[...]


całość:
http://www.speculatio.pl/mial-byc-tekst-o-wariatach-wyszlo/

Kolejna sentymentalna opowieść? Dziewczynka z autyzmem, ukryty i odkryty talent. Cudowny zwierzak, który sprawił, że dziecko zaczęło się zmieniać i otwierać na świat. Czy już tego nie było tyle razy? Billy. Kot, który uratował moje dziecko, Rex – Cathleen Lewis, w końcu nawet sama historia Temple Grandin, opowiedziana przez Olivera Sacksa, później nią samą i ostatecznie...

"Niezwykły talent Iris Grace" to książka autorstwa młodej mamy autystycznej dziewczynki. Jest świadectwem niezwykłego rozwoju dziecka, które nie utrzymywało prawie żadnego kontaktu z otoczeniem; nie mówiło, reagowało histerią na nowe miejsca i nieznanych ludzi. Z notki na okładce dowiadujemy się, że główną rolę w terapii odegrało malarstwo i kontakt z kotką Thulą. To jednak tylko część prawdy. Upór, kreatywność i zmysł obserwacji rodziców doprowadziły do każdego małego sukcesu dziewczynki.
Warto przeczytać tę poruszającą relację, bo pokazuje świat nieznany większości z nas. Pokazuje trudną i często samotną drogę rodziców. Pokazuje słabość brytyjskiej opieki medycznej i systemu oświaty (co może zdziwić niektórych rodaków, przekonanych, że takie rzeczy tylko u nas). A wreszcie próbuje wytłumaczyć, jak świat postrzega dziecko dotknięte autyzmem głębokim.
Książka jest też przepięknie wydana, opatrzona licznymi zdjęciami bohaterki, jej twórczości i całkiem przyjemnymi ilustracjami.
Polecam.

"Niezwykły talent Iris Grace" to książka autorstwa młodej mamy autystycznej dziewczynki. Jest świadectwem niezwykłego rozwoju dziecka, które nie utrzymywało prawie żadnego kontaktu z otoczeniem; nie mówiło, reagowało histerią na nowe miejsca i nieznanych ludzi. Z notki na okładce dowiadujemy się, że główną rolę w terapii odegrało malarstwo i kontakt z kotką Thulą. To jednak...

Iris ma sześć lat i cierpi na autyzm głęboki, przez pierwszy pięć lat nie nawiązała kontaktu z otoczeniem, ze swoimi rodzicami, rzadko się śmiała i mówiła. Matka Iris była zrozpaczona, w rozpaczy myślała, że jej malutka córeczka nigdy nie opuści świata ciszy.
Prawdziwym cudem, który odmienił życie Irys był talent malarski.
Dziewczynka bardzo uzdolniona była artystycznie,malowała piękne obrazki przy tym się wyciszała, to ją uspokajało.
Niezwykłe obrazy dziecka były porównywane do Renoira i Moneta.
Przełom w życiu Irys i milczącym świecie była kotka Thula, która została dziewczynki nieodłączną,prawdziwą przyjaciółką,z którą dziewczynką połączyła wyjątkowa więź mocna. Przebywała kotka razem z Irys, gdziekolwiek dziewczynka poszła, to Thula za nią chodziła.
Dziewczyna zaczęła rozmawiać ze swoją kotką, więcej się śmiała, przez to się otworzyła, stała się ufna, wychodziła do ludzi do ogrodu,w towarzystwie ślicznej kotki Thuli malowała.
Ta niezwykła, piękna, bardzo wzruszająca, intymna i urocza książka pełna pięknych fotografii w albumie pokazane są cudowne, poruszające zdjęcia dziewczynki i jej wyjątkowej kotki,obdarzyła ją wielką przyjaźnią,miłością to zwierzątko przy,którym dziewczynka z świata ciszy i milczenia się otworzyła,zaczynała rozmawiać, pierwsze słowa wymówiła do swojej mamy, chwytająca za serce opowieść, ma przekaz życiowy, niesie przesłanie pełna uczuć, ciepła i miłości matczynej do chorego autystycznego dziecka przelała.
Walczyła o swoją ukochaną córeczkę Iris, którą ponad życie kochała.
Dzieci autystyczne rozwijają się wolniej, ale nie są gorsze od zdrowych.
Powieść ujęła mnie, bardzo wzruszyła,napisana została przez Iris matkę Arabellę.
To opowieść o wspólnym życiu Iris i Thuli, a także o tym, że za sprawą przyjaźni,sztuki i talentu plastycznego można zburzyć nie jeden mur.
Książka przepiękna,wzruszająca warto przeczytać!!!

Iris ma sześć lat i cierpi na autyzm głęboki, przez pierwszy pięć lat nie nawiązała kontaktu z otoczeniem, ze swoimi rodzicami, rzadko się śmiała i mówiła. Matka Iris była zrozpaczona, w rozpaczy myślała, że jej malutka córeczka nigdy nie opuści świata ciszy.
Prawdziwym cudem, który odmienił życie Irys był talent malarski.
Dziewczynka bardzo uzdolniona była...

„Uznałam, że jeśli ludzie nauczą się rozumieć Iris i zobaczą, dlaczego Fasolka zachowuje się tak a nie inaczej, jeśli z czasem pokochają jej różne dziwactwa, to poczują z nią więź i będą się cieszyć z jej osiągnięć. A jeśli później na ich drodze stanie jakaś osoba ze spektrum, potraktują ją łagodnie i ze zrozumieniem. Byłoby cudownie, gdyby potrafili ujrzeć coś poza ułomnością, przede wszystkim zaś dostrzec ogromny potencjał dzieci z autyzmem. Chciałam, aby umieli wyjść poza diagnozę i uwierzyli, że pięknie jest się różnić.”

Kiedy nadchodzi ten czas, kiedy nasze życie jest na tyle uporządkowane, że zaczynamy marzyć o dziecku, nasza wyobraźnia nie ma granic. Myślimy o tym, co będziemy razem robić, jak może wyglądać, jakie będzie mieć zainteresowania. Nie dopuszczamy do siebie myśli, że może nie będzie tak idealne, a na pewno tej, że może być chore. I tak właśnie było w przypadku autorki książki. Jej upragnione dziecko urodziło się dotknięte autyzmem. Nie można na to być przygotowanym, nie można tego w jakikolwiek sposób od razu zaakceptować. Cała jej rodzina stanęła przez ogromnym wyzwaniem, aby stworzyć takie warunki małej Iris, aby mogła rozwijać się, czuć bezpiecznie a przede wszystkim, aby miłość jaką ją otaczali, pomogła jej przystosować się do naszego świata i w nim na swój sposób funkcjonować.
„Niezwykły talent Iris Grace” to opowieść o przełamywaniu własnych słabości, o zdumiewających rezultatach systematyczności i cierpliwości. O różnych, przenikających się światach jak i o ogromnie trudnej, wzajemnej nauce. O schematycznych urzędach, bezsilności, rozpaczy i fantastycznej przyjaźni pomiędzy małą Fasolką a kotką Thuli. Przyjaźni, która pomogła skruszyć solidne mury i pozwoliła na odczuwanie radości, ciepła a przede wszystkim zrozumienia. I właśnie te wszystkie emocje tak wspaniale widać na pracach małej dziewczynki. Obrazach, które dosłownie zapierają dech swoimi barwami, jak i głębią odbioru. Ich autorka uchyla rąbek swojego świata, swojego królestwa, dzieli się z nami intensywnością swoich doznań. Nie można przejść obok nich obojętnie. Ich magia jest wprost porażająca.
Powieści biograficzne maja to do siebie, że ogromnie trudno je oceniać, czy w jakiś sposób wyrażać o nich opinie. Pełne zrządzeń losu na które nie mamy wpływu, czy też niespodziewanych wydarzeń, nie mieszczą się w ramach „podoba się – nie podoba się”. Tak jest i w tym przypadku. Mogę jedynie napisać, że ogrom emocji jakich dzięki niej doświadczyłam, przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Historia ta utrwaliła mnie też w przekonaniu, że nigdy nie można niczego przekreślać w naszym życiu i że dosłownie każdy, niby banalny szczegół, może okazać się na wagę złota.
Nie sposób też nie wspomnieć o jej pięknym wydaniu, w twardej oprawie, pełnym zdjęć z albumu rodzinnego autorki jak i barwnych prac małej artystki. Naprawdę warto do niego zajrzeć. Tutaj „inny” nabiera zupełnie innego znaczenia. Polecam.

„Uznałam, że jeśli ludzie nauczą się rozumieć Iris i zobaczą, dlaczego Fasolka zachowuje się tak a nie inaczej, jeśli z czasem pokochają jej różne dziwactwa, to poczują z nią więź i będą się cieszyć z jej osiągnięć. A jeśli później na ich drodze stanie jakaś osoba ze spektrum, potraktują ją łagodnie i ze zrozumieniem. Byłoby cudownie, gdyby potrafili ujrzeć coś poza...