"Początek" ma swoje niewątpliwe zalety, ale też rażące wady. Jako ateistce i pasjonatce historii sztuki niezwykle przypadła mi do gustu sama fabuła, opowiadająca historię kolejnego naukowca, który chce się raz na zawsze rozprawić z religiami całego świata, urozmaicona ciekawostkami o sztuce, którymi Dan Brown wprost uwielbia raczyć swoich czytelników. Główna intryga jest również tak uwikłana, by naprawdę wciągnąć i utrzymywać ciekawość odbiorcy do samego końca. Wady natomiast wywodzą się poniekąd właśnie z urozmaicenia historii wtrętami o sztuce, n.p. gdy Langdon wraz z drugą bohaterką uciekają przed mordercą, zamiast przejmować się pościgiem i czyhającym zagrożeniem... podczas przejażdżki samochodem oglądają film o twórczości Gaudiego. Nie uszły też mojej uwadze wątki, przedstawione z wielką naiwnością, którą autor zastosował, by podtrzymać napięcie i atmosferę tajemnicy, które w rzeczywistości byłyby zupełnie nielogiczne, n.p. gdy Langdon odnajduje faksymile dzieła Blake'a, dopiero po chwili narrator informuje, że bohaterowie zwrócili uwagę na tekst, znajdujący się na stronie obok interesującej ich początkowo ilustracji, podczas gdy normalnie każdy zauważyłby od razu całość. W dodatku w tej scenie Langdon twierdzi, że ze względu na słaby wzrok nie może odczytać tekstu, gdyż książka znajduje się pod szklaną gablotą, więc robi to za niego druga bohaterka, by po chwili, odcyfrowawszy treść i stwierdziwszy, że tekst nie może zawierać hasła, którego poszukują, Langdon... nagle potrafi dokładnie policzyć ilość liter w ostatnim wersie. Najbardziej jednak zaszokował mnie akapit gdzieś na początku powieści, w którym narrator opisuje wspominki Langdona z czasów dzieciństwa, gdy ten wybrał się do Disneylandu i zwiedził atrakcję związaną z "Piratami z Karaibów". Czas akcji "Początku" nie jest wprawdzie szczegółowo podany, ale w którymś zdaniu pada data 2016 roku i najprawdopodobniej jest to rok, w którym dzieje się ta historia. Nie znamy również dokładnego wieku Langdona, ale biorąc pod uwagę, że jego dawny student ma w tym czasie już 40 lat, a Langdon, w czasach, gdy go nauczał, szacunkowo musiał mieć około 30 lat, w trakcie trwania powieści zatem musi być już co najmniej pięćdziesięciolatkiem. Czasy jego dzieciństwa więc przypadły średnio na lata 70-te XX wieku, podczas gdy pierwsza część "Piratów" ukazała się w kinach dopiero w 2003 roku! Myślę, że mniej uważny czytelnik nie zwróciłby uwagi na te nieścisłości, ale ponieważ przykładam dużą wagę do logiki fabuły, dla mnie były one po prostu rażące, tym bardziej, że Brown, tak lubujący się w umieszczaniu w swoich książkach ciekawostek i teorii naukowych, wydawał mi się autorem przykładającym większą wagę do tego typu elementów. Niemniej przeczytałam "Początek" do samego końca i muszę przyznać, że mimo wszystko uczyniłam to z przyjemnością, pokrzepiona płynącym z powieści, tak miłym memu sercu, przesłaniem "Mroczne religie w dal odeszły i rządzi słodka nauka".

"Początek" ma swoje niewątpliwe zalety, ale też rażące wady. Jako ateistce i pasjonatce historii sztuki niezwykle przypadła mi do gustu sama fabuła, opowiadająca historię kolejnego naukowca, który chce się raz na zawsze rozprawić z religiami całego świata, urozmaicona ciekawostkami o sztuce, którymi Dan Brown wprost uwielbia raczyć swoich czytelników. Główna intryga jest...