O Wilkiem Collinsie nigdy wcześniej nie słyszałam, a okazało się, że jest to jeden z najlepszych pisarzy dziewiętnastego wieku, a do tego bardzo popularny już w swoich czasach. Dobrze, że w końcu nadarzyła się okazja do sięgnięcia po jego książkę :)

To była wspaniała lektura, i już po raz drugi w ostatnich miesiącach zupełnie się zakochałam w książce, po której nie miałam tak wielkich oczekiwań. Autor ma wręcz niesamowite zdolności i nie jestem zaskoczona, że sto pięćdziesiąt lat temu był tak czytywany. Cała fabuła tej książki to piętrząca się zagadka, ciągle dochodzą nowe warstwy. Napisana z dbałością o szczegóły, jednocześnie nie przesadzona i autentyczna. Tyle tych postaci, wszystkie są po coś, a nie tylko robią tło, kilka takich zapadających w pamięć (Lydia Gwilt!).
Miłość, przyjaźń, społeczeństwo, doskonałe opisy, postacie, naprawdę nie wiem, do czego mogłabym się przyczepić ani nawet co napisać. Owszem, jest skomplikowana, ale to takie świetne uczucie, gdy dochodzimy do finału tej historii i w końcu, po zamknięciu książki, mamy mętlik w głowie i nadmiar wrażeń. Wow.

Dzieje się tak dużo, że nie podobnym jest tego zgrabniej i lepiej streścić niż to, co znajduje się z tyłu okładki. Jednak nie należy się tym, ani objętością książki zniechęcać! Czasu, jaki spędziłam nad tą książką, zdecydowanie nie zamieniłabym na naukę do matury :) Było warto i was też zachęcam, by zainteresować się tym autorem i sięgnąć po którąś z jego książek. Polecam „Córki niczyje” i właśnie „Armadale”, bo są pięknie wydane przez wydawnictwo MG i przyjemnością jest mieć takie książki na półce.

O Wilkiem Collinsie nigdy wcześniej nie słyszałam, a okazało się, że jest to jeden z najlepszych pisarzy dziewiętnastego wieku, a do tego bardzo popularny już w swoich czasach. Dobrze, że w końcu nadarzyła się okazja do sięgnięcia po jego książkę :)

To była wspaniała lektura, i już po raz drugi w ostatnich miesiącach zupełnie się zakochałam w książce, po której nie miałam...