Mrożek, odkąd zetknęłam się z nim po raz pierwszy, wciąż mnie fascynuje. "Tango" jest pierwszym dramatem, który wyszedł spod jego pióra i trafił w moje ręce. Dotychczas znałam go z rysunków satyrycznych i fragmentów "Listów" z Lemem. Zapoznałam się też z jego "portretem psychologicznym", podczytywałam o jego osobowości i charakterze. I? To, jaki był, w zestawieniu z jego twórczością czyni z niego postać czarującą i tajemniczą. Zza zasłony jego legendarnego wręcz milczenia wyłania się pisarz, który nie potrzebuje wielu słów, by przekazać komunikaty, które inni lokują w opasłych tomach. Mrożkowi wystarczy gest z didaskaliów, szept zza kurtyny czy człowieczek z opuszczonymi rączkami na rysunku. I wszystko wiadomo.
W "Tangu" było podobnie - tańczyłam z nim nieprzerwanie, całe tango na jeden czytelniczy gryz. I dobrze, bo to historia, którą naprawdę warto przeczytać za jednym przysiadem, by dobrze wczuć się we wszystko, by zrozumieć sens niedomówień Mrożka.
Bardzo spodobał mi się ten dramat, najbardziej przez wzgląd na obraz rodziny weń namalowany. Sam pomysł i wymowa zasługują na najwyższe noty, a bohaterowie są tak wymowni...
Polecam bardzo gorąco! Lektura dobra na poupalny wieczór z nagrzanym powietrzem ulegającym stopniowemu schłodzeniu. W ogóle na każdy wieczór! :)

Mrożek, odkąd zetknęłam się z nim po raz pierwszy, wciąż mnie fascynuje. "Tango" jest pierwszym dramatem, który wyszedł spod jego pióra i trafił w moje ręce. Dotychczas znałam go z rysunków satyrycznych i fragmentów "Listów" z Lemem. Zapoznałam się też z jego "portretem psychologicznym", podczytywałam o jego osobowości i charakterze. I? To, jaki był, w zestawieniu z jego...