Książka jest hołdem złożonym geniuszowi Dantego, laudacją, która wydaje się zbyt emocjonalna, przesadzona. Nie jest jednak kiczem ani bluźnierstwem, choć autor umiejscawia go gdzieś pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Dante to mistrz słowa, który nienawidził abstrakcji i czczego gadania. Sam tworzył słowa, jak niegdyś malarze sami wyrabiali farby. Budował z nich żywe obrazy, komponował muzykę, produkował zapachy i dźwięki, pokazywał emocje i uczucia, tworzył światy. Coś w tym jest — powie każdy, kto czytał "Boską komedię" i nie jest, jak pisze Papini "miernotą intelektualną". Najlepszy rozdział tej dziwnej biografii nosi tytuł "Potęga ekspresji", a puentą ostatniego rozdziału jest pytanie: Gdzie znajduje się teraz Dante, w której części swojego wymyślonego świata, w czyśćcu, czy może jest już jedną z kropelek w rzece "od jasności błyszczącej"?

Książka jest hołdem złożonym geniuszowi Dantego, laudacją, która wydaje się zbyt emocjonalna, przesadzona. Nie jest jednak kiczem ani bluźnierstwem, choć autor umiejscawia go gdzieś pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Dante to mistrz słowa, który nienawidził abstrakcji i czczego gadania. Sam tworzył słowa, jak niegdyś malarze sami wyrabiali farby. Budował z nich żywe obrazy,...