To nie jest moja pierwsza książka Beaty Pawlikowskiej, ale myślę, że ostatnia.
Pierwsze książki Pawlikowskiej naprawdę bardzo mi się podobały - zarówno te podróżnicze, jak i te "psychologiczne".
Były takie świeże, odkrywcze, radosne.
Ale z czasem cóż, jakość przeszła w ilość...
Zamiast dawnej Blondynki zauroczonej bogactwem świata i różnych jego form istnienia, w tej książce znalazłam Blondynkę malkontentkę, Blondynkę przemądrzałą, Blondynkę nudziarę.
AAAAAAA!
Nie, nie zwariowałam. Cytuję tu jedno z najczęściej pojawiających się w książce sformuowań.
Poza eksplozją eksklamacji razi też nadmiar bardzo prostych zdań. Prostych i jakiś takich ubogich - wciąż w użyciu są te same wyrazy, te same zwroty, te same zapytania. Książka męczy tą monotonią stylu.
Ostatnio została wydana książka pani Joanny Bator "Purezento" - też traktująca o Japonii, w której autorka również stawia na oszczędność stylu - ale tam każde zdanie to perełka, słowa są dokładnie dobrane i ułożone; zachwyca bogactwo treści przy prostocie formy.
Czego o "Blondynce w Japonii" niestety powiedzieć nie można.
W czasie czytania bardzo raził mnie też mentorsko-moralizatorski styl wypowiedzi Pani Beaty. Ciągłe zwracanie się do czytelnika pytaniami: "Czy wiesz?" "Rozumiesz"? I to gdyby jeszcze chodziło o jakieś skomplikowane przesłania! Pani Beata narzuca swój światopogląd jako jedyny słuszny i nie zostawia miejsca na nic innego. Jej ciekawość świata i radość życia emanujące z jej wcześniejszych książek odeszły w niebyt na rzecz frustracji spowodowanej brakiem odpowiednich rzeczy do jedzenia.
Nie jest dobrze, gdy pasja przeradza się w obsesję, a mam wrażenie, że tak się w przypadku pani Beaty stało. Jej fascynacja zdrowym odżywianiem doprowadziła do frustracji takiego stopnia, że zamiast skupić się na zwiedzaniu Japonii i chłonięciu nowych wrażeń pani Beata trwoni energię na szukaniu właściwego jedzenia. Takie przynajmniej ma się wrażenie w trakcie czytania.
Ciekawe czy pani Beata wie, że przewlekły stres jest równie szkodliwy dla zdrowia jak przetworzone jedzenie?
Kolejna rzecz, która mi się w książce nie podobała to megalomański i egocentryczny styl wypowiedz. Ja, ja, ja. Ja - wegetarianka, podróżująca tak a nie inaczej, pijąca to, jedząca to, lubiąca to... Uff, dusiłam się. A gdzie tu miejsce dla biednego czytelnika? Miałam wrażenie, że wchodzę w czyjąś prywatną przestrzeń i powinnam się stamtąd jak najszybciej zabierać.
Oj, rzadko mi się zdarza taka krytyka - głównie dlatego, że jak książka mi się nie podoba, to po prostu jej nie czytam. W tym przypadku nie mogłam jednak uwierzyć, że książka lubianej przeze mnie autorki może być aż tak słaba. Ale była. Do ostatnich stron.
Dlatego, aby nie stracić dobrej pamięci o jej kilku naprawdę fajnych książkach, postanawiam nowych książek pani Beaty nie czytać więcej.

To nie jest moja pierwsza książka Beaty Pawlikowskiej, ale myślę, że ostatnia.
Pierwsze książki Pawlikowskiej naprawdę bardzo mi się podobały - zarówno te podróżnicze, jak i te "psychologiczne".
Były takie świeże, odkrywcze, radosne.
Ale z czasem cóż, jakość przeszła w ilość...
Zamiast dawnej Blondynki zauroczonej bogactwem świata i różnych jego form istnienia, w tej...