Uwielbiam książki, które przypadkowo znajdę w bibliotece. Zazwyczaj idę tam bez większych celów poszukiwawczych i szukam książki, która nie była wypożyczana przez długi okres czasu. "Przyjaciółki" była jedną z nich i po raz kolejny moja intuicja mnie nie zawiodła.

To gorzka opowieść, momentami bardzo gorzka. Pokazuje w dosadny sposób życie kobiety z lat 30-60 XX wieku. Przeszyte bólem, upodleniem przez mężczyzn, bezradnością oraz drugą wojną światową. Mamy trzy główne bohaterki, każda o odmiennym charakterze i wyglądzie, oraz ich matki. Matki, które znacząco wpłynęły na dalsze życie swoich córek oraz ich osobowość. Historia przedstawiona w książce jest intrygująca, strona za stroną splatają się wątki, odkrywamy zawiłości między przyjaciółkami oraz coraz to bardziej szokujące i jednocześnie przerażające sekrety, jednoczące główne bohaterki niekoniecznie zgodnie z ich wolą.

Uważam, że każda kobieta odnajdzie choć procent siebie w którejś z nich, a może nawet i więcej niż jednej. Książka zmusza do refleksji, czy sposób życia jaki społeczeństwo przypisało nam kobietom, jest faktycznie tym czego my chcemy i za czym podąża nasze serce?

Uwielbiam książki, które przypadkowo znajdę w bibliotece. Zazwyczaj idę tam bez większych celów poszukiwawczych i szukam książki, która nie była wypożyczana przez długi okres czasu. "Przyjaciółki" była jedną z nich i po raz kolejny moja intuicja mnie nie zawiodła.

To gorzka opowieść, momentami bardzo gorzka. Pokazuje w dosadny sposób życie kobiety z lat 30-60 XX wieku....

Jest to w gruncie rzeczy bardzo gorzki obraz sytuacji kobiet w Anglii lat siedemdziesiątych napisany przez feministkę, Fey Weldon. Trzy bohaterki, trzy różne drogi życiowe i w zasadzie każda prowadzi w ślepy zaułek. Łączy je jedno - nie potrafią o siebie zadbać i są ofiarami. Ofiarami patriarchalnego społeczeństwa i przekazów, które każą im wierzyć, że tylko mężczyzna może nadać ich życiu sens, ofiarami relacji rodzinnych. Bo retrospekcje sięgające II wojny światowej pokazują jak reprodukują się życiowe wzorce i jak ciążą rodzinne traumy. Powieść ta to także bardzo niepochlebny obraz mężczyzn. Nie ma w niej ani jednego pozytywnego bohatera, wszyscy mężczyźni są zdeterminowani przez swoje potrzeby seksualne, nieczuli, manipulują i wyładowują swoje życiowe frustracje i porażki na żonach i dzieciach. Cały ten ponury obraz rzeczywistości jest napisany sprawnie, powieść czyta się bardzo dobrze zwłaszcza, że bohaterki poznajemy powoli i każda nowa informacja wnosi wiele emocji. Gdy wydaje się, że znamy tę czy inną bohaterkę i narasta w nas wręcz złość na jej sposób postepowania, kilkanaście stron dalej dowiadujemy się czegoś, co powoduje że zaczynamy jej współczuć. Książkę polecam szczególnie jeżeli ktoś chciałby zrozumieć, na czym polegają toksyczne związki i patologiczna miłość. Natomiast jeżeli spojrzeć na nią jako pewną diagnozę relacji damsko męskich oraz rodzinnych to jest to dla mnie obraz zbyt przerysowany i katastroficzny. Mężowie popychający swoje żony w ramiona kochanków, matki porzucające dzieci, przymierające głodem żony, nieprawdopodobny krytycyzm, skąpstwo i okrucieństwo we wzajemnych relacjach albo patologiczna wręcz naiwność i ślepota kobiet. Myślę mimo wszystko, że bywają udane związki i spełnione kobiety i mężczyźni. Zakończenie jest jedynym promykiem nadziei w tej smutnej historii choć trochę mam wrażenie dołożonym na siłę.

Jest to w gruncie rzeczy bardzo gorzki obraz sytuacji kobiet w Anglii lat siedemdziesiątych napisany przez feministkę, Fey Weldon. Trzy bohaterki, trzy różne drogi życiowe i w zasadzie każda prowadzi w ślepy zaułek. Łączy je jedno - nie potrafią o siebie zadbać i są ofiarami. Ofiarami patriarchalnego społeczeństwa i przekazów, które każą im wierzyć, że tylko mężczyzna może...

Prozę Fay Weldon poznałam na studiach. Ciężko było wtedy o jej książki i z wielkim zaskoczeniem kupiłam wtedy na dworcu w Katowicach, w sklepie z tanią książką, właśnie "Przyjaciółki". Mimo, że na pewno ksiązkę wtedy przeczytałam, nie pamiętałam jej za bardzo i ponownie podeszłam do lektury, starsza o jakieś 15 lat. Książka urzekła mnie mądrością życiową autorki, którą ta wyraża w sposób ironiczny w opisach perypetii życiowych trzech "przyjaciółek". Widoczne jest tu, typowy dla Weldon, niepochlebne podejście do mężczyzn ale też i krytyka kobiecej uległości i biernemu poddawaniu się losowi. Moim zdaniem prawdziwy majstersztyk.

Prozę Fay Weldon poznałam na studiach. Ciężko było wtedy o jej książki i z wielkim zaskoczeniem kupiłam wtedy na dworcu w Katowicach, w sklepie z tanią książką, właśnie "Przyjaciółki". Mimo, że na pewno ksiązkę wtedy przeczytałam, nie pamiętałam jej za bardzo i ponownie podeszłam do lektury, starsza o jakieś 15 lat. Książka urzekła mnie mądrością życiową autorki, którą ta...