Francja wieku XVI. Kraj zalewają hugenoci, wszędzie słychać tylko o ruchach reformacyjnych. Państwu francuskiemu - ostoi katolicyzmu nie jest to na rękę. Na tronie zasiada Karol IX z dynastii Walezjuszy. Przypominacie sobie może z historii dzień z 23 na 24 sierpnia 1572 roku. Jest to jedno z najbardziej krwawych wydarzeń w historii tego kraju. Pamiętna Noc św. Bartłomieja - morderstwa, napaści, gwałty. Tragedia zapoczątkowana przez małżeństwo księżniczki Małgorzaty z Henrykiem de Burbon, królem Nawarry. Związek, który zamiast pojednać skłóconych dodał tylko oliwy do ognia.

Dwór królewski to nie tylko wystawne bale, uroczyste kolacje czy niezobowiązujace spotkania przy dobrej lekturze. Przede wszystkim to intrygi oraz spiski mające na celu zdobycie i utrzymanie władzy. Nie ma tu miejsca na miłość matki do syna. Liczy się tylko władza, a sposoby jakimi można ją sięgnąć są nieistotne i mało komu spędzają sen z powiek.

Aleksander Dumas bohaterami swojej powieści uczynił nie tylko szlachetnie urodzonych władców, ale także mniej liczącą się szlachtę. Dwóch młodzieńców zakochanych w damach błękitnej krwi: La Mole i Coconnas. Prowansalczyk i Piemontczyk, katolik i hugenot. Tak różni i jednocześnie tak bliscy, i oddani sobie przyjaciele. Niewiele jest takich szczerych związków na kartach powieści.

Ich ukochane to nie zwykłe mieszczki. Pierwszy pokochał Królową Margot, drugi Księżnę de Nevers. W tej miłości Dumas popadł w pewną przesadę. Być może nieświadomie sprawił, że miłość Małgorzaty i La Mole'a stała się zbyt idealną, wręcz nierealną. Taką, której za nic nie mogłam pojąć, a tym bardziej w nią uwierzyć. Autor za bardzo skupił się na wątku miłosnym. Powieść, która zaczyna się bardzo dobrze powoli stacza się w dół, by następnie pod koniec odbić się od dna i znowu porwać czytelnika. Co z tego jeżeli epilog zamieszał mi tak, ze teraz niczego już nie jestem pewna.

Muszę przyznać, że w książce dochodzi do kilku, zaledwie, wydarzeń, które mogą zaskoczyć wywołując jakiś grymas na twarzy czytelnika. Są momenty zabawne, czasami nawet groteskowe. Miejscami zastanawiałam się czy tę książkę napisał słynny Dumas!

Nudni bohaterowie, którzy nie wyróżniają się spośród innych niczym prócz królewskim tytułem. Damy ciągle wzdychają, podburzają kochanków do walki, byle tylko mieć rozrywkę. Im bliżej końcowi tym bardziej wykazują się odwagą, ale to nie znaczy, że stają się bardziej interesujące. Podobnie Henryk de Burbon - o tak mdłej postaci dawno nie czytałam. La Mole i Coconnas!? Jeden to umierający z miłości romantyk, drugi to narwany czubek. Najbardziej wyrazistą postacią jest Katarzyna de Medici, a tajemniczą jej perfumiarz Rene. Ona to nawiedzona katoliczka uprawiająca czarną magię, on to kabalarz wróżący z wnętrzności zwierząt. Te dwie osóbki trzymały mnie do końca książki.

Podsumowując ... za mało historii oraz za mało polityki jak na powieść historyczną. Plus za polski akcent, który w momencie kiedy mnie zainteresował już się urwał. Ale był? Był. Jeżeli liczycie na porywającą opowieść o samej historii Francji szczerze odradzam. Więcej tu westchnień i miłosnych uniesień, aniżeli politycznych dysput i opisów walk.

Francja wieku XVI. Kraj zalewają hugenoci, wszędzie słychać tylko o ruchach reformacyjnych. Państwu francuskiemu - ostoi katolicyzmu nie jest to na rękę. Na tronie zasiada Karol IX z dynastii Walezjuszy. Przypominacie sobie może z historii dzień z 23 na 24 sierpnia 1572 roku. Jest to jedno z najbardziej krwawych wydarzeń w historii tego kraju. Pamiętna Noc św. Bartłomieja -...