Wśród książek o tematyce wojennej mocno zaznaczył się nurt poruszający kwestie społeczne i problematykę jednostki postawioną przed tą niecodzienną rzeczywistością. „Legion potępieńców” jest przedstawicielem tego właśnie odłamu, a do tego stanowi pewien osobisty komentarz autora do wydarzeń, których był uczestnikiem. Fabuła kręci się wokół jednego z żołnierzy, który wcielony do karnej jednostki Wehrmachtu odbywa swoją służbę na sporym kawałku Europy. Śledząc jego losy mamy okazję dowiedzieć się co nieco o wpływie wojny na codzienne, ludzkie życie, a także poznać perspektywę zwykłego, frontowego żołnierza, który został wrzucony do wielkiej machiny wojennej. Hasselowi udał się zabieg stworzenia interesującej historii potrafiącej miejscami wciągnąć czytelnika na tyle, że nawet umyka mu perspektywa nieustannie towarzyszącego okrucieństwa wojny i wyrzeczeń, jakie muszą ponosić wszyscy nią dotknięci. Z jednej strony jest to zaleta języka: prosty, beznamiętny, miejscami dosadny, ubrany w wojskowy styl i bardziej przypominający składanie raportu niż poetyczną wizję starcia idei. Patrząc z kolei od strony słownictwa, to dużym walorem jest czarny, wręcz wisielczy humor autora, u którego widać przemianę od pewnej fascynacji wyjazdem na front przez zwątpienie w celowość działań na wschodzie aż po zupełną rezygnację. Jest to element, który łagodzi dosyć ciężki wydźwięk książki i daje inną perspektywę, co niekoniecznie musi być zaletą, gdyż przez to miejscami uderza sztuczność pewnych sytuacji, a teatralność gestów bywa przerysowana.
Przemycane przy okazji kolejnych wydarzeń komentarze autora są po części czynnikiem ubarwiającym opowieść, lecz na dobrą sprawę, wydają się być jedynie zabiegiem artystycznym, który ma podkreślić wybrane aspekty. Niestety, często są chybione jeśli chodzi o analizy polityczne czy wojenne. Sven Hassel prezentuje podejście mocno antyniemieckie i pacyfistyczne, co często wygląda komicznie i bardzo naiwnie, kiedy opowiada o przyzwoitym poziomie życia w łagrach czy miłych i sympatycznych czerwonoarmistach, z którymi handluje jego oddział będąc na froncie wschodnim. Oczywiście takie przypadki były obecne, ale „Legion potępieńców” wyraźnie wybiela ZSRR z jego zbrodniczej odpowiedzialności, bo – zdaniem autora – „Rosjanie tylko się bronią przez hitlerowską napaścią”, uderzając w nazistowskie Niemcy. Dobrze przynajmniej, że SS-mani nie są odarci z narodowości.
Książka obok elementów naprawdę złowrogich jak obrazowe zredukowanie jednostki do trybiku maszyny czy cierpień ludności cywilnej zawiera także sporo fragmentów podnoszących na duchu, żartobliwych oraz ciekawych pod względem ukazania stosunku różnych typów ludzi do siebie i zjawisk, jakie im towarzyszą w czasie wojny. Część z tego jest warta polecenia, inne wypadają zupełnie niewiarygodnie, co sprawia, że dzieło jako takie jest lżejszą wersją antywojennego cyklu Hansa Helmutha Kirsta również piętnującego pruski dryl podlany zbrodniczą ideologią i wypada nierówno. Koniec końców dostajemy wojenną powieść, która niby jest oparta na faktach (w większości – jak zapewnia autor), ale czytając warto mieć na uwadze fakt, że istotne piętno na sylwetki niektórych postaci lub oceny określonych zjawisk wynikają z dosyć ugruntowanych poglądów Svena Hassela. Całość wypada nieźle i czasami nawet przekonująco, ale jeśli chodzi o literaturę wojenną to aż tak nie porywa i pozostawia niedosyt.

Wśród książek o tematyce wojennej mocno zaznaczył się nurt poruszający kwestie społeczne i problematykę jednostki postawioną przed tą niecodzienną rzeczywistością. „Legion potępieńców” jest przedstawicielem tego właśnie odłamu, a do tego stanowi pewien osobisty komentarz autora do wydarzeń, których był uczestnikiem. Fabuła kręci się wokół jednego z żołnierzy, który wcielony...