Niesamowicie oryginalny i wciągający styl Palahniuka nie pozwala oderwać się od czytania. Pisząc o zwykłych wydarzeniach bohaterów, potrafi w ciekawy sposób wtrącić jednym lub dwoma zdaniami jak skonstruować bombę za pomocą środków domowych, lub jak powstało mydło itp. itd.

Poza tym ta aura dziwności, lekkiej tajemniczości. Chaosu, niepokoju rodem z Procesu Kafki. Nie wiem czemu, ale czytając Fight Club strasznie utożsamiałem się z bohaterem. Kiedy on czuł się podle, ja także to odczuwałem (a zwykle właśnie czuł się podle).

Wspomniałem o chaosie, bo to jedno z przesłań książki. Chaos i nihilizm, ale także krytyka zachodniej cywilizacji, konsumpcjonizmu. Są nawet odniesienia do buddyzmu czy ogólnie religii dalekiego wschodu.

Opowieść o ludziach zagubionych w dzisiejszym świecie. Zakończenie miażdży mosznę, zostając przy tym nie do końca pewne. Jeżeli jeszcze nie oglądałeś filmu - bierz się za książkę najpierw i szykuj na jedną z najlepszych lektur jakie dane Ci będzie przeczytać.

"Twoja praca to nie ty. Ilość pieniędzy, jaką masz w banku to nie ty. Samochód jakim jeździsz, to też nie jesteś ty. Ani zawartość twojego portfela. Ani nawet twoje pieprzone portki."

Niesamowicie oryginalny i wciągający styl Palahniuka nie pozwala oderwać się od czytania. Pisząc o zwykłych wydarzeniach bohaterów, potrafi w ciekawy sposób wtrącić jednym lub dwoma zdaniami jak skonstruować bombę za pomocą środków domowych, lub jak powstało mydło itp. itd.

Poza tym ta aura dziwności, lekkiej tajemniczości. Chaosu, niepokoju rodem z Procesu Kafki. Nie...