Na Plus:

Trafiają się tu i ówdzie perełki – tak w odkopanych z niebytu historiach, jak i w nieszablonowym podejściu do tematów raczej mało popularnych. Nie miałem na przykład świadomości, że nadwiślańskie Wianki są dopiero modą XIX-wieczną, próbą kulturowego przeciwstawienia się zaborcy. Świetne są rozdziały o renesansowych zabawach, historycznych toaletach, księgach zakazanych, alchemii. Wielką niesprawiedliwością byłoby nie przyznać palmy chwały dla wielkiej wiedzy autora i umiejętności świetnego doboru źródeł.

Na Minus:

Oczywiście książka jest bardzo poczytna, ale momentami dyskurs zaczyna się snuć, żywotność usycha, opisywani bohaterowie rosną niczym wieże nieistniejących kościołów, kamienieją. Zawiewa miałkością, a zdania się nie kleją. Sytuacje muszą ratować wstawki z wierszy lub cytaty z kronik dziejów (za to często pierwszego sortu). Trzecia część obyczaje – najbardziej ekspresyjna, ponieważ autor często pozwala sobie na prywatne opinie, ma również ten feler, że nagromadził się na niej osad staropiernikowego moralizatorstwa. Rożek do znużenia będzie powtarzał, że kobiety w czasach rycerzy były uważane (niesłusznie, jakby kto nie wiedział) za siedlisko zła, a Arystoteles dosiadany w średniowiecznej interpretacji przez Filis jest tym sposobem ośmieszony (j.k.n.w!).
Pewne błędy wynikają przede wszystkim z dość miernego wydania książki. Mimo, iż w moim posiadaniu jest jej druga edycja (2011), ilość literówek, braków w znakach graficznych, interpunkcyjnych jest na poziomie niedopuszczalnym. To na prawdę utrudnia czytanie.

Ogólnie rzecz ujmując książka „Historie nieopowiedziane” są dobrym tytułem. Dobrym zwłaszcza jako dodatek do późniejszych przecież przewodników po Krakowie autorstwa Rożka. Nie uważam jednak by była to pozycja niezbędna do poznania historii dawnej stolicy Polski, a tytuł oraz okładka obiecują trochę więcej niż daje wnętrze.

Więcej tradycyjnie na:
https://librumlegens.wordpress.com/2014/12/02/michal-rozek-krakow-historie-nieopowiedziane/

Na Plus:

Trafiają się tu i ówdzie perełki – tak w odkopanych z niebytu historiach, jak i w nieszablonowym podejściu do tematów raczej mało popularnych. Nie miałem na przykład świadomości, że nadwiślańskie Wianki są dopiero modą XIX-wieczną, próbą kulturowego przeciwstawienia się zaborcy. Świetne są rozdziały o renesansowych zabawach, historycznych toaletach, księgach...