" - Bo ty nikogo tak naprawdę nie kochasz.
- Możliwe. Tyle mnie kosztowało pokochać samego siebie, że nie mam ochoty męczyć się jeszcze dla kogoś innego.
- No i to jest twój problem."

Książka Tusseta jest zupełnie nie dla mnie. Oprócz (czasem przesadnej) ironii nie znalazłam w niej nic, co by mnie porwało, przyciągnęło, sprawiło, żebym nie żałowała czasu na jej przeczytanie.

Przeczytałam tytuł i byłam pod wrażeniem, pomyślałam, że może być nieźle. Przeczytałam pierwsze zdanie:

"Najlepsze, co może się przydarzyć rogalikowi to posmarowanie masłem"

Uśmiechnęłam się, rozsiadłam i zaczęłam czytać. I niestety, z każdym kolejnym zdaniem mój uśmiech stawał się coraz mniejszy, czasem odzyskiwał swój normalny kształt, ale to nie trwało długo - suma sumarum mój uśmiech przerodził się w niemowlęcą "podkówkę".

Pablo, bohater powieści - facet w wieku tatusiowatym, traktuje siebie jako ofiarę, czarną owcę. Leniwy do granic, egoistyczny, wygodny, sens jego życia opiera się na używkach, kobietach i jedzeniu:

" - Czego panu potrzeba, żeby dobrze się czuć?
(...)
Dużo jedzenia... Litr wódki dziennie albo jego odpowiednik w niskoprocentowym alkoholu... Dziesięć gramów haszyszu tygodniowo... Damskie towarzystwo od czasu do czasu (tylko w celach seksualnych, rzecz jasna)... Podłączenie do Internetu... No... I żadnych ustalonych rozkładów dnia, mam alergię na budziki."

Język - prosty, często wulgarny, opisy wszystkich czynności wykonywanych przez głównego bohatera (jest ich stosunkowo niewiele) opisane z niepotrzebną szczegółowością, kulinarny bzik autora, surrealizm, dziwny humor, ironia, absurd, cień realizmu no i ta kryminalna zagadka, w którą uwikłał się Pablo - taka mieszanka do mnie nie trafia, a mój niesmak potęguje zakończenie utworu...

Myślę, że gdyby to był film - zgoda, obejrzy się, jest fajnie, może nawet nie czułabym niesmaku, ale od literatury oczekuję czegoś innego, "wznioślejszego", czytanie ma mi sprawić przede wszystkim przyjemność.
A Tusset mnie zawiódł...

(http://dajprzeczytac.blogspot.com/)

" - Bo ty nikogo tak naprawdę nie kochasz.
- Możliwe. Tyle mnie kosztowało pokochać samego siebie, że nie mam ochoty męczyć się jeszcze dla kogoś innego.
- No i to jest twój problem."

Książka Tusseta jest zupełnie nie dla mnie. Oprócz (czasem przesadnej) ironii nie znalazłam w niej nic, co by mnie porwało, przyciągnęło, sprawiło, żebym nie żałowała czasu na jej...