Klasyka literatury dziecięcej. Postanowiłam, że przeczytam ją któryś już raz zaraz na początku mojego wyzwania. Chyba każdy coś o niej słyszał. Mary Lenox przyjeżdża po stracie rodziców do swojego dziwnego wuja. Tam słyszy tajemniczy krzyk i płacz. Gdy dziewczynka pojawia się na Wrzosowisku jest samolubna, wiecznie zła i nadąsana. Nie zna uczuć, nie umie kochać, czy lubić. To w ogromnym stopniu wina jej matki, która nie miała dla niej czasu. Była wychowywana przez nianię, która traktowała jak jakiegoś gorszego człowieka. Dzięki wielu nowo poznanym osobom i przyrodzie w dziewczynce zachodzi niebywała zmiana. Uczy się kochać, bawić, poznaje piękno roślin i zwierząt. To chyba jedna z najpiękniejszych książek dla dzieci. Uczy wiele ważnych prawd i mądrości, ale jest też niebywale ciepła i magiczna. Śnieg już prawie zniknął, mam na dzieje, że niedługo nadejdzie wiosna. Za oknem jednak pełno deszczu, błota i ponurych kolorów. Miło więc było poczytać w taki czas opisów budzącej się do życia przyrody. Książka ma łatwy i ciekawy język. Zawiera mnóstwo krótszych i dłuższych rozdziałów. Dzięki temu łatwo się czyta.

Klasyka literatury dziecięcej. Postanowiłam, że przeczytam ją któryś już raz zaraz na początku mojego wyzwania. Chyba każdy coś o niej słyszał. Mary Lenox przyjeżdża po stracie rodziców do swojego dziwnego wuja. Tam słyszy tajemniczy krzyk i płacz. Gdy dziewczynka pojawia się na Wrzosowisku jest samolubna, wiecznie zła i nadąsana. Nie zna uczuć, nie umie kochać, czy lubić....