Gdy kurtyna idzie w górę i teatr absurdu otwiera przede mną swoje podwoje to zaczynam wierzyć, że nadchodzi moment objawienia kwintesencji szaleństwa naszego świata. A ja, jak głupiec dający się otumanić niedokończonymi sytuacjami bez wyjścia, pośpiesznie zdążam ku swojemu miejscu na widowni, pełnej podobnych do mnie obserwatorów groteskowych postaci. Tak jak wszyscy, chcę móc nacieszyć oko karykaturami nas samych w krzywym zwierciadle, jakim są dramaty Eugène Ionesco. Chcę stanąć w awangardzie awangardy współczesnej dramaturgii i chłonąć to, czego nigdy wcześniej należycie nie doceniałem. Bo będąc świadkiem buntu wobec konformistycznej mentalności odczuwam, że jestem mniej bierny niż gdybym nie spojrzał na to wcale. O ileż łatwiej jest mi myśleć o syntezie tragizmu i komizmu, kiedy autor operuje teatralną magią. Światła już gasną, czas zacząć spektakl pełen fatamorgany.

Polecenie Wam namiastki rzeczywistości nie mieszczącej się w wyobraźni, byłoby zbytnim uproszczeniem wobec wielkiej sztuki, którą miałem przyjemność oglądać. Chciałbym wykrzyczeć wszem i wobec, że udział w grze słów zaprezentowanej przez Ionesco, to jedno z największych wyróżnień jakie mogły mnie spotkać. Ta aberracja, którą chłonąłem z kilkuset kartek książki jest tak mało poprawna, że aż wstyd patrzeć. Chociaż pojęcie niepoprawności będzie zbyt słabym wyznacznikiem wszechogarniającego absurdu, wręcz przelewającego się ze sceny. Razem z nim, wśród zmieniających się dekoracji, aż ocieka od bezsilności głównych aktorów. To sami gruboskórcy z "Nosorożca" lub maniacy wzorowej śmierci z "Król umiera, czyli ceremonie". To towarzystwo spod ciemnej gwiazdy ogarnięte prowokacyjnymi halucynacjami.

Pewnie niektórzy z Was powiedzą, że w utworach francuskiego dramaturga nie wiadomo o co chodzi. Ale właściwie czy ma to jakieś znaczenie? Po co doszukiwać się rzeczy możliwych, skoro niemożliwe również istnieją a przy tym są o wiele ciekawsze. Po co zachowywać logikę myślenia, skoro atmosfera zabójstwa w "Mordercy nie do wynajęcia" to próba świadomego ujrzenia człowieka pozbawionego świadomości. Eugène Ionesco to jeden wielki miraż opowiadający o bolesności istnienia i każdy kto chce spróbować go zobaczyć, musi zanurzyć się w opary uwodzicielskiej szarlatanerii. W jednej ze sztuk zafascynowały mnie pudełka wyciągane przez głównych bohaterów z kolejnych pudełek. Ta scena, która nigdy nie musiałaby się zakończyć, właśnie z powodu nieskończonej ilości pudełek, pokazuje jakim graczem jest współtwórca teatru absurdu. To błyskotliwy umysł, wyśmienicie odnajdujący się w zupełnym wariactwie.

Niestety książkowa kurtyna prędzej czy później opadnie i pozostanie niedosyt. W moim wypadku to niezaspokojenie będzie się przejawiać tym, że tak naprawdę nigdy nie byłem na żadnej sztuce Ionesco. Wszystko co przeżywam w związku z nim, ma miejsce jedynie za sprawą efemerycznych złudzeń, powstałych w wyobraźni po przeczytaniu tych kilku dramatów wybranych dla czytelników przez Oficynę Wydawniczą Mireki. Mam nadzieję, że uda mi się szybko nadrobić zaległości bo udział w anormalności stającej się zwyczajnością jest ogromnym doznaniem. Tak bardzo chciałbym następnym razem spotkać wspaniałego twórcę niedorzecznych ideałów na deskach teatru.

Gdy kurtyna idzie w górę i teatr absurdu otwiera przede mną swoje podwoje to zaczynam wierzyć, że nadchodzi moment objawienia kwintesencji szaleństwa naszego świata. A ja, jak głupiec dający się otumanić niedokończonymi sytuacjami bez wyjścia, pośpiesznie zdążam ku swojemu miejscu na widowni, pełnej podobnych do mnie obserwatorów groteskowych postaci. Tak jak wszyscy, chcę...

Arcydzieło dramatu absurdu. Uwielbiam " Król umiera, czyli ceremonie".
Polecam pasjonatom teatru obejrzeć w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego.

Arcydzieło dramatu absurdu. Uwielbiam " Król umiera, czyli ceremonie".
Polecam pasjonatom teatru obejrzeć w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego.