- To, ta książka, jest naprawdę dobra. - Jakiś staruszek wepchał mi egzemplarz "Światła między oceanami" w bibliotece. Nie chciałam mu zrobić przykrości i ją wypożyczyłam. Jednak jeszcze zanim wyszłam, bibliotekarka rzuciła - Tylko proszę nie przetrzymywać jej długo, bo jest duże wzięcie!
Hmm, pomyślałam, patrząc zresztą na okładkę, kolejne romansidło dla nastolatek i zdesperowanych dewotek w typie powieści Nicholasa Sparksa (choć naprawdę uwielbiam jego książki, trochę mi się przejadły). Od niechcenia zaczęłam czytać.

Pierwsze, co mi się nasuwa po przeczytaniu książki - Potęga macierzyństwa. Wojna i to, co robi z człowiekiem. Skutki samotności. To, że szczęśliwa miłość, związek z człowiekiem, którego się kocha z całego serca, jest niewystarczający, gdy nie ma jego owoców. Ucieczka w kłamstwo. Łatwość, z jaką to kłamstwo staje się prawdą w ludzkich umysłach. W obliczu własnego cierpienia brak spojrzenia na to, kto cierpi najbardziej i to bez swojej winy. Nawet kiedy jest to tylko mała dziewczynka - do której zbyt wiele osób rości sobie prawo. Trudność, z jaką przychodzi przebaczenie.
Nie mogłam uwierzyć, że książka nie jest na podstawie prawdziwej historii. Bo ja po prostu w tę historię uwierzyłam! Niesamowite, naprawdę. Gdybym jeszcze raz spotkała tego staruszka z biblioteki, chybabym rzuciła mu się na szyję z wdzięczności. Mam nadzieję, że po napisaniu tej opinii stanę się takim staruszkiem dla niektórych z was - wciskającym wam książkę do ręki, mówiącym: "To, ta książka".

- To, ta książka, jest naprawdę dobra. - Jakiś staruszek wepchał mi egzemplarz "Światła między oceanami" w bibliotece. Nie chciałam mu zrobić przykrości i ją wypożyczyłam. Jednak jeszcze zanim wyszłam, bibliotekarka rzuciła - Tylko proszę nie przetrzymywać jej długo, bo jest duże wzięcie!
Hmm, pomyślałam, patrząc zresztą na okładkę, kolejne romansidło dla nastolatek i...