W przeciwieństwie do pierwszego tomu nie znajdziemy tu jednej, całej historii, a raczej zbiór trzech opowiadań. Czyta się przyjemnie, kolejne sceny zaskakują, nigdy nie możemy być pewni co znajdziemy na kolejnej stronie. Miałam jednak nadzieję, że będzie to kontynuacja pierwszego tomu, stąd taka ocena, osobiście wolę tasiemce.
Grafiki przyjemne, przejrzyste, pasujące do fabuły i charakteru bohaterki

W przeciwieństwie do pierwszego tomu nie znajdziemy tu jednej, całej historii, a raczej zbiór trzech opowiadań. Czyta się przyjemnie, kolejne sceny zaskakują, nigdy nie możemy być pewni co znajdziemy na kolejnej stronie. Miałam jednak nadzieję, że będzie to kontynuacja pierwszego tomu, stąd taka ocena, osobiście wolę tasiemce.
Grafiki przyjemne, przejrzyste, pasujące do...

Druga część przygód Harley Quinn. W niej mamy kilka historii.

Pierwsza to przygody duetu Harley oraz Power Girl. Jak to się stało ? Jak wiemy Power Girl należy do tych dobrych i potrzeba było małego kłamstewka aby to się udało.

W komiksie tym mamy również mały wgląd w przeszłość Harley, jak się stała tym kim jest.

Mamy jej przygody na torze wrotkowym, wizytę na konwencie komiksów oraz spotkanie po latach na bezludnej wyspie z Panem J.

Komiks zabawny, szalony jak to właśnie często bywa z Harley. Kreska rysowana przez wielu rysowników. Czasami bardziej czasami mniej poważna, niemniej nie ma się do czego przyczepić.

Jeśli lubicie chaos, polecam, jeśli jednak bardziej poukładane komiksy, to może jednak nie zabierajcie się za to. Niemniej, dobra kontynuacja i reszta tomów czeka na sprawdzenie ;)

Pozdro

Druga część przygód Harley Quinn. W niej mamy kilka historii.

Pierwsza to przygody duetu Harley oraz Power Girl. Jak to się stało ? Jak wiemy Power Girl należy do tych dobrych i potrzeba było małego kłamstewka aby to się udało.

W komiksie tym mamy również mały wgląd w przeszłość Harley, jak się stała tym kim jest.

Mamy jej przygody na torze wrotkowym, wizytę na...

Postać Harley Quinn można przedstawiać jako głupiutką oraz zabawną postać. Niestety tutaj czasami nasza bohaterka przedstawia się jako najzwyczajniej w świecie głupia i z humorem niskich lotów.

Niektóre pomysły pojawiające się w komiksie są wręcz bezsensowne. Grupa wrotkarzy i... No właśnie. Czy to były zawody w jeździe, czy może wrestling na rolkach?

Wątek z Power Girl był całkiem niezły. Gdyby spojrzeć na tę historię możemy zauważyć jak się czuje Harley. Wykorzystuje okazje, żeby mieć towarzysza do wspólnych akcji. Potrzebuje bratniej duszy.

Historia połączona z Comic-Conem może i miała potencjał. Moim zdaniem nie został on wykorzystany w pełni. Nie zabraknie tutaj dobrego humoru, nawiązań do postaci z DC (nie tylko nawiązujących do komiksu).

Osoby, które są nowe w uniwersum DC będą mogły się dowiedzieć jak to było pomiędzy naszą kochaną Harley, a znanym każdemu Jokerem. Oprócz tego będziemy mogli przeczytać jeszcze jeden komiks związany z nim.

Ciężko mi ocenić ten komiks. Z jednej strony miałem frajdę z jego czytania, z drugiej - ilustracje na których widniała brzydka Harley mnie odpychały. Jeśli miałbym polecać, żeby sięgnąć za ten tom to może jedynie dla wątków z Jokerem.

Postać Harley Quinn można przedstawiać jako głupiutką oraz zabawną postać. Niestety tutaj czasami nasza bohaterka przedstawia się jako najzwyczajniej w świecie głupia i z humorem niskich lotów.

Niektóre pomysły pojawiające się w komiksie są wręcz bezsensowne. Grupa wrotkarzy i... No właśnie. Czy to były zawody w jeździe, czy może wrestling na rolkach?

Wątek z Power Girl...

Wyjątkowo słaby komiks, czego bardzo żałuję, bo postać Harley Quinn niewątpliwie ma duży potencjał. Niestety przez większość czasu pozostaje chaotyczną bohaterką, ekscytującą się wszystkim do przesady. Najlepszy przykład - będący zarazem najgorszą częścią "Zamotanej" - to historia połączona z Comic-Conem. Nie dzieje się nic ciekawego, Harley tylko podnieca się na każdym kroku albo popada w tarapaty przez własną głupotę.

No właśnie. Twórcy nie wiedzą, gdzie leży granica między głupotą a szaleństwem, które faktycznie mogłoby ekscytować. Po prostu tworzą kolejne absurdalne epizody, ale nie potrafią je interesująco opowiedzieć. Ten komiks to zwyczajny chaos realizowany bez spójnej, atrakcyjnej wizji. Np. bohaterka udaje się na pojedynki wrotkarzy. Nic z tego nie wynika poza przesadzoną przemocą. To ma mnie zachwycać? Lepiej sprawował się wątek z fanem Harley Quinn, który został szybko ucięty (choć pewnie w następnych tomach powróci).

Humor jest niesamowicie prymitywny. Najczęściej padają żarty o cyckach i tyłku, które ani nie tworzą naprawdę fantastycznej konwencji (dałoby się coś takiego zrobić, choć pewnie byłoby bardziej kontrowersyjnie i erotycznie - ale za to mielibyśmy do czynienia z konkretnym stylem),ani nie bawią. Prędzej żenują, bo ile razy można żartować w ten sam sposób?

Przygody z Power Girl zostały napisane po linii najmniejszego oporu, czyli traktują o zabawie - bardziej bawiącej Harley niż mnie. Brakuje jej wyraźnego celu, a nawiązanie do postaci Thanosa z Marvela nie wprowadza niczego szczególnego. Takim mrugnięciom okiem w stronę czytelnika znającego popkulturę brakuje błyskotliwości. Trzeba wiedzieć, po co to robimy, a nie tylko to robić.

Co do ilustracji - trochę mnie dziwiło, że raz niektóre postacie (takie jak Harley Quinn) mogą być ukazywane jako atrakcyjne, a innym razem sprawiają wrażenie brzydkich. Moim zdaniem to pewna niekonsekwencja. Ogólnie ten komiks to rozczarowanie.

Wyjątkowo słaby komiks, czego bardzo żałuję, bo postać Harley Quinn niewątpliwie ma duży potencjał. Niestety przez większość czasu pozostaje chaotyczną bohaterką, ekscytującą się wszystkim do przesady. Najlepszy przykład - będący zarazem najgorszą częścią "Zamotanej" - to historia połączona z Comic-Conem. Nie dzieje się nic ciekawego, Harley tylko podnieca się na każdym...

Po tej części jestem jeszcze bardziej zawiedziona serią Harley Quinn. Tłumaczenie w pewnych momentach zabija, aż szkoda czytać, niektóre teksty bez sensu, jak scenariusz 5-latka z dziwnymi słowami i neologizmami, które miały być śmieszne, a nie są. Wiele rzeczy zbyt ponaciąganych.
Pierwsza część jakoś w miarę przeszła, ale po 1/3 tej, myślałam o jej odłożeniu. Nie wiem, czy chce mi się płakać, czy płakać, po ich skończeniu, naprawdę.
Czekałam głównie na sceny z Jokerem, których było tyle, co kot napłakał i to niezbyt zadowalających. Wątek z Power Girl również dziwny, zbyt dużó sci-fi, które kompletnie tu nie pasowało. Nie wiem.

Po tej części jestem jeszcze bardziej zawiedziona serią Harley Quinn. Tłumaczenie w pewnych momentach zabija, aż szkoda czytać, niektóre teksty bez sensu, jak scenariusz 5-latka z dziwnymi słowami i neologizmami, które miały być śmieszne, a nie są. Wiele rzeczy zbyt ponaciąganych.
Pierwsza część jakoś w miarę przeszła, ale po 1/3 tej, myślałam o jej odłożeniu. Nie wiem, czy...

„Miejska Gorączka” dobitnie pokazała, że postać Harley Quinn trafiła w dobre ręce. Amanda Conner i Jimmy Palmiotti ewidentnie czują tę porywczą osóbkę – pierwsze osiem zeszytów z linii The New 52 przyniosło niesamowicie wciągającą, radosną rozrywkę, której towarzyszyło całe morze upchanej na efektownych kadrach przemocy. Jak jednak wiadomo, prawdziwym wyzwaniem jest utrzymać wysoką twórczą formę przez dłuższy czas, toteż twórcy dopiero teraz mają okazję udowodnić, że wiedzą dokąd zmierzają i mocno trzymają stery prowadzonej przez siebie serii. Jak więc wypadł „tom próby”? Cóż, nie ma co przedłużać i sztucznie kreować napięcia – wciąż jest bardzo dobrze.

W życiu Harley Quinn nie ma miejsca na nawet krztynę rutyny. Nieobliczalna antybohaterka cały czas jest właścicielką kamienicy w Nowym Jorku, jednak fakt posiadania nieruchomości nie wnosi do jej codzienności żadnej stabilizacji, a kłopoty jak pukały do drzwi, tak wciąż to czynią. Na pierwszy ogień była psycholog w Azylu Arkham zostaje uprowadzona przez szalonego fana. Po uporaniu się z absztyfikantem, nadchodzi czas na kolejne rozgrywki „Wrotkarskiego Kręgu”, a te ponownie nie pozostawią startujących zawodniczek bez obrażeń. Jakby nietypowych sytuacji było mało, Harley odnajduje na plaży nieprzytomną Power Girl. Bohaterka zdaje się cierpieć na amnezję, a z takiego prezentu grzech nie skorzystać – wkrótce świat pozna nowy duet superbohaterek.

Główna historia zawarta w „Zamotanej” traktuje o wspólnych perypetiach Harley Quinn i Power Girl. Tym razem nie uświadczymy niestety obecnej w poprzedniej części Poison Ivy, nowy duet stara się jednak zrekompensować tę stratę, a wyniki tych prób są więcej niż zadowalające. Wspólne perypetie obu pań zawarte są na łamach trzech zeszytów i stanowią niezwykle uroczą pulpę, mieszającą co tylko się da w jeden wielki popkulturowy koktajl. Poszczególne elementy na pierwszy rzut oka sprawiają wrażenie kompletnie do siebie niepasujących. Bo mamy tu totalnie teenagerskie motywy wspólnych dziewczęcych wypadów na zakupy, są występy cyrkowe Power Girl jako „małpiej siłaczki”, jest konfrontacja z duetem złoczyńców, jest w końcu także teleportacja do innego wymiaru i spotkanie z władającym planetą olbrzymim mopsem, a także forteca-pizza złego władcy wszechświata. Zdaję sobie sprawę, że brzmi to wyjątkowo absurdalnie, ale paradoksalnie, wszystko doskonale ze sobą współgra, tworząc mieszankę iście wybuchową.

„Zamotana” przynosi też dwie wariacje na temat interakcji Harley z fanami. Motywy przenikania się fikcji z prawdziwym światem nie są niczym nowym, ale też nie o innowacje tu chodzi, a o dobrą zabawę. Tej zaś jest w bród. Pierwszy zawarty w tomie zeszyt traktuje o porwaniu bohaterki przez fana. Już na starcie otrzymujemy wszystko, co charakterystyczne w tej odsłonie „Harley Quinn”, a więc przemoc, humor i przewrotność. Druga z historii łączących fikcję z rzeczywistością to opowieść o wizycie nieobliczalnej pani doktor na Comic Conie w San Diego. Już sam pomysł jest przewrotny, a im dalej w las, tym więcej szaleństwa. Mamy tu nabijanie się z klasycznych bohaterów komiksowych, mamy konwent pokazany w krzywym zwierciadle, jest miejsce dla skarykaturowania twórców komiksów, są także zwyczajowe szalone przygody Harley Quinn na mieście, otoczone wszechobecnym chaosem, bynajmniej nie fabularnym. W serwowanym przez Conner i Palmiottiego szaleństwie jest metoda.

Sama doktor Quinzel jest w „Zamotanej” taka, jaką pamiętamy ją z „Miejskiej Gorączki”, czyli nieobliczalna, niebezpieczna, ale i pełna osobliwego uroku, a także specyficznie pojmowanego honoru. Mimo szaleństwa, jest to postać w pewnej mierze poprawna, nie pozwoli bowiem ani krzywdzić zwierząt, ani nie da sobą pomiatać Jokerowi, prezentując postawę „silnej kobiety”. Pozostali bohaterowie pozostają raczej na drugim planie, przytłoczeni osobowością głównej postaci tego tytułu. Z tego schematu nieco wyłamuje się Power Girl. Jej duet z Harley jest bezustanną wojną charakterów, jedna z kobiet pragnie chaosu, druga zaś, pod wpływem wrodzonej przyzwoitości i moralnego kompasu, skutecznie te nastroje tonuje. Walka moralności z postawą charakteryzującą się brakiem zahamowań jest jednym z najciekawszych motywów przygód obu pań.

Ilustracje ponownie są niezwykle mocną stroną perypetii Harley Quinn. Jest dynamicznie i efektownie, a przecież o to tu właśnie chodzi. Kolejną cechą rysunków zawartych w „Zamotanej” jest ich wyrazistość i przejrzystość. Głównym artystą ponownie jest tu Chad Hardin, co jest w tym przypadku wyborem ze wszech miar trafionym, bo wyjątkowo dobrze czuje on postać Harley. Historia o bohaterce odwiedzającej Comic Con jest zaś pod względem graficznym skonstruowana podobnie co numer zerowy serii – w projekt zaangażowanych było kilku rysowników, a każdy miał do narysowania kilka plansz. Ta różnorodność ponownie wyszła historii na dobre.

„Zamotana” stanowi potwierdzenie tego, że run Conner i Palmiottiego przy „Harley Quinn” jest wyjątkowo udanym przedsięwzięciem. Pod przewodnictwem tego duetu postać ulubionej „krejzolki” Gotham City (a tutaj Nowego Jorku) nabiera wielu barw i nieustannie przykuwa uwagę, nie pozostawiając miejsca na chwilę nudy. „Harley Quinn” stawia właściwie tylko na rozrywkę, ale taka właśnie jest specyfika tej serii. To trzeba zaakceptować z dobrodziejstwem inwentarza. Jeśli jest się czytelnikiem, do którego taka estetyka przemawia, wówczas lektura przyniesie naprawdę dużo czystej radochy.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - http://zlapany.blogspot.com/2016/10/harley-quinn-tom-2-zamotana-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/10941

„Miejska Gorączka” dobitnie pokazała, że postać Harley Quinn trafiła w dobre ręce. Amanda Conner i Jimmy Palmiotti ewidentnie czują tę porywczą osóbkę – pierwsze osiem zeszytów z linii The New 52 przyniosło niesamowicie wciągającą, radosną rozrywkę, której towarzyszyło całe morze upchanej na efektownych kadrach przemocy. Jak jednak wiadomo, prawdziwym wyzwaniem jest...

Drugi tom poczynań Harley nie przynosi zawodu. Jest tu wszystko, za co polubiłem tą nieco inną (od pozostałych wydawanych przez DC) serię. Humor, nawiązania do popkultury oraz nieprzewidywalna i na swój sposób urocza bohaterka zapewniają rozrywkę najwyższej próby. Oczywiście skierowaną wyłącznie do dorosłego czytelnika. ;-)
Dodatkowym atutem tomu jest relacja z wizyty Harley na Comic-Conie (spotkanie z Jimem Lee - rewelacja!) oraz historia opowiadająca historię jej życia.
Jak najbardziej polecam!

Drugi tom poczynań Harley nie przynosi zawodu. Jest tu wszystko, za co polubiłem tą nieco inną (od pozostałych wydawanych przez DC) serię. Humor, nawiązania do popkultury oraz nieprzewidywalna i na swój sposób urocza bohaterka zapewniają rozrywkę najwyższej próby. Oczywiście skierowaną wyłącznie do dorosłego czytelnika. ;-)
Dodatkowym atutem tomu jest relacja z wizyty...

Trochę gorzej od pierwszego tomu bo rozdział z konwentem przynudzał.

Trochę gorzej od pierwszego tomu bo rozdział z konwentem przynudzał.

Słabszy od 1 tomu. I 3 już nie przeczytam

Słabszy od 1 tomu. I 3 już nie przeczytam