W życiu codziennym choroby psychiczne należą do ścisłej czołówki tematów tabu.
Niewielu jest również autorów, którzy uczynili osobę chorą psychicznie głównym bohaterem swojej książki. Coleman się ośmielił i za to należy mu się duży plus.

Powieść podzielona jest w taki sposób, że oddzielnie przedstawia punkt widzenia każdego z bohaterów, i o ile opisy przeżyć cierpiącego na psychozę maniakalno-depresyjną Cage'a wypadają raczej średnio (ale to nie powinno dziwić; chyba nie da się wiernie oddać żadnej dolegliwości psychicznej, samemu się z nią nie borykając), o tyle znakomicie przedstawione są reakcje najbliższych na jego chorobę: mieszanina poczucia winy, zawodu, obowiązku, gniewu i miłości.
Autorowi tak wiernie udało się je oddać, że czytając zastanawiałem się wielokrotnie, czy sam nie ma w rodzinie kogoś borykającego się z tą dolegliwością.

"Historia Cage'a" porusza też wątki rodzicielstwa, więzi braterskiej (i szerzej: więzi rodzinnych), wpływu dzieciństwa i wychowania na dorosłe życie, konfliktu pokoleń, radzenia sobie z żałobą i poczuciem winy.
Dodatkowym atutem książki jest jej amerykański klimat (trudno to wyrazić słowami: powiedzmy, że czytając ani przez chwilę nie możemy zapomnieć, że akcja toczy się właśnie w U.S.A.), który sprawia, że mimo znacznej objętości czyta się ją szybko i przyjemnie.
Z czystym sumieniem mogę polecić.

W życiu codziennym choroby psychiczne należą do ścisłej czołówki tematów tabu.
Niewielu jest również autorów, którzy uczynili osobę chorą psychicznie głównym bohaterem swojej książki. Coleman się ośmielił i za to należy mu się duży plus.

Powieść podzielona jest w taki sposób, że oddzielnie przedstawia punkt widzenia każdego z bohaterów, i o ile opisy przeżyć cierpiącego na...